De eindstreep…………….

De eindstreep. Hoe vaak heeft hij er naar uitgekeken. Een goede positie verwerven om voor de winst te gaan zodat de handen de lucht in konden. Winst !  En…ergens voor gaan betekende veelal ook er helemaal voor gaan….voor de winst ! Aan de streep volgde dat traantje, dat traantje van geluk !

Winst !!

Ook nu is Willy er helemaal voor gegaan. Elke dag zoals ik het op mijn manier kan blijven doen is winst, deelde hij me onlangs mee. Het doet pijn, Willy heeft op maandag 16 december om 19.15 uur de eindstreep bereikt en wel op de manier zoals hij dit wilde, hij ging er helemaal voor. En ook nu komen de tranen. Bij familie, vrienden en kennissen. Echter, ditmaal tranen van verdriet.

Iets verkeerds te zeggen over een overledene, iets verkeerds zeggen over mezelf…?? Eigenlijk niet gepast  maar ik doe het toch !!. Het verkeerde van mij is dat ik Willy gewoonweg veel te laat heb leren kennen en…het verkeerde van Willy is toch wel dat hij veel te vroeg is gegaan……

Goh, wat hadden we overeenkomsten. Onze “achternaam” bijvoorbeeld. Jij,  “Wiel vanne

machtig mooie foto gemaakt door Willy tijdens Leudal Kernenomloop sep13

Post”, en ik “Jan vanne Post”. Ja, allebei afkomstig uit een “postnest”, een nest waarin wielrennen aanvankelijk not done was maar toch…het bloed kroop waar het niet gaan kon en wielrennen werd ons beider passie. Ik paparazzi…?? Nee, Willy was een veel grotere paparazzi  en zijn foto’s waren van een kwaliteit waar “janpaparazzi” nog een puntje aan zou kunnen zuigen….

Het zwaarste seizoen in zijn leven heeft Willy helemaal afgemaakt. Van januari, toen hij hoorde dat de eindstreep in zicht was,  tot december.  De fietsen wegdoen, het deed pijn. Het stapje voor stapje moeten inleveren, het deed pijn en toch, Willy probeerde niemand iets te laten merken. “Als ik ergens voor ga, dan lukt het ook..!!” waren zijn woorden.

aan de keukentafel: donderdag 31 oktober2013

Woorden die enkele weken geleden nog eens bewaarheid werden toen hij nog genoot van dat weekje Zeeland. Toen ik enkele dagen voor het weekendje bij Willy aan de keukentafel zat had hij nog twijfels maar vier dagen later kreeg ik dat berichtje dat hij die dag samen met Tilly en dochter Tanja  naar zee ging, onderstreept met de woorden “still going strong”,  en herkende ik weer de vechter. Zelfs de 120 treden om over de dijk te gaan werden nog meesterlijk bedwongen.  Maar…toen eenmaal weer thuis gekomen  de huistrap een col van tweede categorie leek en de weg van de kamer naar de keuken al meer weg had van een 5 sterren kasseistrook…..dat deed pijn.

nov13 laatste keer aan zee; “blij dat ik dit hoofdstuk nog eraan heb kunnen toevoegen”

In wielertermen was zijn strijd er een van “de dood of de gladiolen “. Een oneerlijk gevecht was het dit keer. Wind in, berg op en het leek wel of een héél peloton zich aan Willy vastgeklampt had. Het op kop rijden en kijken wie er nog aanhangt werd langzaam achterin meefietsen en zo lang mogelijk proberen aan te klampen. En nu is het dan toch zover gekomen dat Willy de rol heeft moeten lossen. Figuurlijk de rol moeten lossen ! Letterlijk zul je nooit hoeven te lossen Willy, je bent en blijft een topper die altijd in mijn en onze gedachten blijft  en voor jou is in elk geval “de dood én de gladiolen” van toepassing.

In gedachten die winnaar, die nog één keer een hand omhoog doet. Die hand die zegt :

 

hoie

“winst”  én  het is ook die hand die aangeeft: bedankt iedereen en … hoie !!!

Willy, rust zacht….. “het is good gewaesj”

Van bovenstaande tekst heeft Willy nog kennisgenomen. Op mijn verzoek om zelf nog iets te schrijven komt onderstaande reactie:

“Gelost van de levensrol”.

Ineens moet je lossen uit het levens peloton , ik zie ze nog aan de horizon verdwijnen.

Alles in een flits voorbij , nog enkele achterblijvers en dan die bezemwagen die je onverbiddelijk laat stoppen.

De eerste diagnose wordt gesteld , een verkeerde deling van de lichaamscellen , voor ieder mens fataal.

Waarschijnlijk is dit al langer aanwezig vandaar die terugvallen die niemand begreep.

Op dat moment krijgt je leven een andere dimensie , alles word je op een moment afgenomen.

 

Willy samen met zijn trots: kleinzoon Mike

Je fietsjes , je wandelclub , je tuinieren   alles….

Een ding blijft gelukkig overeind dat is mijn familie en mijn (fiets) vrienden , gelukkig kan daar op dat moment niemand aan.

Zonder mijn fietsmaatjes was ik niet zover gekomen , als het aan mij ligt krijgen jullie allemaal de prijs voor de wielrenner van het jaar!

Hartverwarmende bezoeken uit alle groepen van TWC Posterholt hebben mij , mijn vrouw en de kinderen heel erg goed gedaan.

Gelukkig was dus niet alles voor niets

Wij danken jullie allen ,aan jullie nu de eer om de rest van het traject af te maken….. 

Het gaat jullie allen goed

                           Tot ziens, Wiel, Tilly, Tanja, Olga, Mike

Advertentie