het gouden hart

Als ambtenaar van de burgerlijke stand mag ik paartjes voor de wet in de echt verbinden. Als ik wel eens vraag – ja, dan komt de meester weer een beetje in me boven – wat de wet zegt over het huwelijk dan blijft het meestal stil. Weet het bruidspaar veel…??

Maar als ik het woord trouwen erbij haal dan gaat het al gauw over “trouw” zijn en “vertrouwen” hebben in elkaar. Trouw en vertrouwen, daar gaat het om en dus vandaag dat blogje over dit onderwerp en …. het door dik en dun voor elkaar gaan.

Zesenveertig jaar geleden stond dit paar voor de ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik was pas 16 jaar en wist dus nog echt niet wat het beroep van  ambtenaar van de burgerlijke stand zoal inhield. Maar het paar dat toen in Almelo voor de ambtenaar van de burgerlijke stand stond had goed geluisterd. Een gelukkig leven volgde, een mooie job, veel hobby’s en twee pracht kinderen. Kortom, samen gelukkig en samen gaan voor een fijn leven !

Zo’n tien jaar geleden gebeurde iets dat één op de vijf personen kan overkomen: dementie bij de nog pas 57 jarige echtgenote ! Nog zo jong, zoveel verwachtingen en dan ineens een dergelijke boodschap…!!!  Het werd een zoektocht, een tocht naar de correcte diagnose, de juiste medicatie, naar aangepaste hulp, naar zin, naar uitdagingen en naar juiste evenwichten.  En toen zag men waartoe een relatie in staat is: samen sterk, samen elkaar de hand blijven reiken waarbij de weegschaal helemaal niet meer in evenwicht was en het geven en nemen en zorgzaam zijn voor de ene partij alleen nog maar geven was en voor de ander nemen.  En toch….het waren geen offers, het was “normaliteit”, het was zorgen voor.

Sedert zes jaar ken ik Joseph, een man met een gouden hart, een man die zorgzaam is en zorgen met een hoofdletter schrijft. Tijdens mijn eerste kennismaking ging het om winnen, hij, ik of tientallen anderen…???  Joseph zei vooraf dat hij ging winnen. En hij ging de prijs binnenhalen.  Joseph deed het niet voor zichzelf, nee, hij deed het voor zijn meisje en…..hij pakte de hoofdprijs, die ’s avonds aan Odiel overhandigd werd.

Nog steeds ben ik heel blij dat Joseph toen die Nederlandse titel behaalde. Degene met dat gouden hart heeft op 2 november, de dag van allerzielen, afscheid moeten nemen van zijn Odiel. Dat ze moge rusten in vrede ! Odiel, 4 januari 1952 – 2 november 2019.

Route 62..!

Jaarlijks staat er bij de livestrongracers op de 1e zaterdag na 27 oktober een “special” op de agenda, dit jaar “route 62..!”

Een route die misschien wel als het grootste geheim van de livestrongracers wordt genoemd: niemand maar ook niemand is ook maar een klein beetje op de hoogte van deze “paparazzi” route. Paparazzi – tenminste dat geeft hij aan – is geruime tijd bezig geweest om deze ronde tot een succes te maken.

Route 62 vanwege de leeftijd van de routemaker maar…ook een route die vandaag exact 62 km zal bedragen! Als het peloton op route is komt al gauw de 1e traktatie: in Grathem gaat het over een voor Peter en Hans volkomen onbekend landweggetje naar Grathem centrum.

En inderdaad, volgens het gezegde “wie jarig is tracteert” gaan alle registers open. De fietsers worden er stil van ! Of dit komt omdat “de fietsers” het zware werk moeten

opknappen en tegen een stevige wind moeten beuken..?? In elk geval: voor degene achter dit tweetal voelde het als een ware traktatie..!! Het is een route waar achter elk kruispunt (beter gezegd “op” elk kruispunt) een verrassing te wachten staat. Zo verrassend dat

men zelfs ondanks aanwijzingen dat het rechtsaf moet linksaf fietst, zo dolgedraaid wordt het peloton vandaag ! Het is draaien en keren en voor sommigen zal het moeilijk zijn op te sommen waar men geweest is. Veel kerken gezien maar….welke kerk het is blijft een vraagteken.

Na precies 62,11 km (het mocht “ietsjes meer zijn” !!) landt een uitgeput peloton op het paparazzipleintje waar de volgende traktatie op het peloton te wachten staat in de vorm van koffie-plus. Het ging “erin” ging als koek en smaakt zeker naar meer !! Nou ja, volgend jaar route 63…!!!

Cursus

Werk en cursus, het hoort bij elkaar als dag en nacht, als zon en regen of als zwart en wit. Het een is leuker dan het ander maar het een kan niet zonder het ander. Voor mij is cursus bijna een straf. Ik kan de concentratie niet opbrengen om maar te luisteren naar degene die in een kort tijdsbestek zoveel mogelijk kennis probeert over te dragen, mijn ogen worden steeds kleiner en op een gegeven moment moet ik bezig zijn met poppetjes tekenen of wat dan ook om maar bezig te blijven en…me wakker te houden. Ook al is men bezig met me vol te pompen met kennis, ik word letterlijk en figuurlijk leeggezogen.

Dat ik ook nog wat meekrijg van degene die voor me staat en zijn best doet……niet echt !!

De afgelopen weken hebben de collega’s op initiatief van een collega een cursus in de vorm van workshops gemaakt. Een hele middag workshops volgen !! Vooraf kan men inschrijven op een viertal workshops van elk 40 minuten.

De insteek is verfrissend ! Collega’s die collega’s het een en ander vertellen over hun werk en over de diverse problematieken. Het gemakkelijkste was om me af te melden vanwege bovengenoemde redenen maar…… “nieuwe wegen ontstaan door ze te gaan..!” en dus was ik er – zonder aanmelding overigens – bij !

En ik kan na afloop maar één ding zeggen: het was verfrissend, het was leerzaam en als klap op de vuurpijl was het ook nog een prima teambuildingsbijeenkomst. Dat ik na afloop moe en keikapot was: het was het waard want ik heb genoten van het enthousiasme van degenen die alles voorbereid hadden en ik heb genoten van degenen die de workshops volgden en die volop meededen. Een evenement waarbij bereikt is dat afstanden tussen collega’s ineens zoveel korter zijn geworden en het voor velen geen schroom meer zal zijn om met die vraag te komen want ook dat is gebleken, de materie is vaak erg complex.

Dat, nadat de boog drie uur strak gespannen had gestaan, vervolgens gezamenlijk gegeten werd en ook nog dat drankje genuttigd werd maakte het tot een volmaakte verbindingsdag die naast het leeraspect ook nog eens als een “boven-collegiaal” vriendschaps-uitje beschouwd kan worden.

Dat het tot enthousiasme heeft geleid, afgelopen nacht was ik al bezig hoe ik een mooie workshop over huwelijken zou kunnen organiseren…….!!!

ps: de AVG ( u weet wel, die wet ter bescherming van de persoonsgegevens) stond niet op de rol maar …… juist vanwege diezelfde AVG géén foto’s van het gebeuren.

27 oktober.

Het is inmiddels alweer 62 jaar geleden dat ik het eerste levenslicht zag. Veel moet u zich hierbij niet voorstellen. Net als nu was het toen ook een zondag maar …  hiermee is dan ook alles gezegd: de zon liet zich op die zondag in 1957 namelijk helemaal niet zien. En zou de zon zich die dag hebben laten zien;  op mijn geboortetijdstip – ’s nachts om vijf voor twaalf – was het pikkedonker !!

Van verwarming op gas had nog niemand gehoord en met een buitentemperatuur van 9 graden was de kruik op de bovenverdieping het enige verwarmingselement waar men zich aan kon warmen en voelde ik al heel gauw dat ik in een warm nest terecht was gekomen.

Het was feest die bewuste zondag in 1957. Groot feest !! Het was een kerkelijke zondag waarop het grote feest van Christuskoning werd gevierd. Een feest dat nu overigens pas eind november – de zondag voor de zondag van de eerste advent – gevierd wordt. Én..het was feest op de Eindstraat !! Nu…zoveel jaar later is het nog steeds feest op de Eindstraat.

Jaren die in een zucht voorbij zijn gegaan en het lijkt wel of de jaren steeds sneller voorbij gaan. Dat het afgelopen jaar ook even puffen is geweest, het mag bekend zijn en…het is historie. Het glas is weer – of moet ik zeggen nog steeds – half vol !!!

Vandaag mag ik dat 62e streepje zetten. Geen kaarsjes vandaag. Niet omdat ik ze niet uitgeblazen krijg maar meer vanwege het werk van dat aansteken van al die kaarsen en…waar haal ik ineens zoveel kaarsen vandaan..?? Het eerste cadeau is bij het opstaan al binnen ! Een nat wegdek. Een klein beetje weliswaar maar….genoeg om te zeggen dat ik niet ga fietsen en mezelf eens lekker trakteer op een zondagmorgen niksen ! Niks fietsen maar gewoon niksen. Lekker dat krantje, de radio aan en een kop koffie. Als ik dan ook nog eens naar mijn favoriete radioprogramma luister en van Agnes en Arno dat plaatje aangeboden krijg dan kan de dag al helemaal niet meer stuk. Oh ja…..en op de computer stromen ook nog eens veel verjaardagswensen van facebookvrienden binnen. Goh, dat is jarig zijn !!!

Maar…vanmiddag volgt nog eens dat bezoek van alle kinderen en de kleinkindjes Liz en Pippa. Ik zal genieten van het samenzijn en dit als grootste cadeau van de dag zien.

27 oktober, iedereen mag het vandaag weten: het is een bijzondere dag !!!  Niet alleen omdat ik toevallig ook nog eens jarig ben maar…… het is de 300e dag van het jaar (een 400e zal er dit jaar niet van komen ! En… de 27e oktober is een top speciale dag omdat er dit jaar geen enkele dag is als de 27e oktober. Geen 24 uur verjaardag maar……vandaag mag ik 25 uur verjaardag vieren…..!!!

 

 

Fiducie

Een normale zondagmorgen bestaat al meer dan 30 jaar uit lekker vroeg uit de veren, me in dat fietspakje hijsen en een rondje van zo’n 50 km door Nederlands- en/of Belgisch Limburg maken.

De “normaliteit”  is de laatste tijd een beetje zoek.  Geen fiducie. Ik kijk eens naar buiten en zie grijze luchten. Ik kijk naar de weg en zie dat die nat is. Een natte weg betekent dat mijn carbonnen ros na het fietstochtje veranderd is in een modderbeest én ik dat beest na de fietstocht ook nog eens moet poetsen.  Ik zou bijna nog vergeten dat mijn kleren de volle laag modder hebben gekregen en….dat aan mij niet mer te zien is of ik een Europeaan of Afrikaan ben. Als  de weerman ook nog zegt dat we vandaag regen (véél regen) krijgen dan leg ik zelfs het sms’je van Peter ( die uitnodiging om te gaan  fietsen) naast me neer en doe ik wat ik normaal nooit of the never (zelfs met kaarten niet !!) zou doen: “ik PAS…!!” en geef zelfs aan dat ik geen zin heb.

3e beklimming: keikapot bij monument Tom Simpson (nog 1 km tot de top)

Is er dan helemaal niets te fietsen op deze zondagmorgen..??  Nou ja, ik heb het boek Ventoux van Bert Wagendorp opengeslagen en probeer de finish te halen van dit boek. Ik start op bladzijde 218 en heb nog 70 bladzijden te gaan.  Voordat ik begin denk ik terug aan de dag dat ik de Mont Ventoux op fietste. Geen één keer, geen twee keer maar het zouden er drie moeten worden die dag ! Eerst vanuit Bedoin, daarna vanuit Malaucene en tot slot vanuit Sault. Zevenendertig graden op de thermometer, kramp in bovenbenen en kuiten, dorst, maar drie keer omhoog en de finish halen, dat zou en dat moest en hoe keikapot ik ook was, dat lukte !

Het regent inmiddels, ik ben blij met mijn keuze om binnen te blijven en duik in het boek. Of ik de finish ga halen..?? Ik zie wel, niets moet !!

“afrijden” 2019

Dat 12 oktober 2019 in het teken staat van “afrijden” staat al vanaf april in de agenda’s van de twc Posterholt leden. Is “afrijden” voor velen “uitrijden” en gaat de “fietskaars” voor het wegseizoen nu langzaam uit, het vorig jaar – ik ging met de B-groep – was van uitrijden en gezapigheid geen sprake en was het tijdens de laatste rit van het seizoen nog volop koers.

Of het afrijden, uitrijden of volop koers is: “afrijden” betekent “afsluiten” en traditiegetrouw betekent afsluiten bij twc Posterholt volop gezelligheid. Maar….ontspanning na eerst die inspanning…!!! Dus, eerst gaat het nog een keer op pad !

Om een uur is het druk bij de sporthal. De complete B- en C-groep staan aan de start voor het einde van het seizoen. De Cardio C-groep is een half uurtje eerder al vertrokken voor hun afsluitende ronde. Een B-groep met “youngsters” van rond de twintig maar, ook met die zeventiger gaat richting Meinweg en Witte Steen. Klimmen, dalen waarbij de kilometerteller veelal de dertig zal aantikken.

Ik zoek de buik van peloton met C-rijders op. Fietsers die op eenentachtigjarige leeftijd nog steeds veel plezier op de fiets hebben. Zelfs een fietser die “gemotoriseerd” op de E-fiets lekker meedoet. De volgende week wordt hij 80 maar erbij zijn en erbij blijven, daar gaat het om ! Als jongste van het gezelschap fiets ik naast een andere “youngster” en ik heb erg prettig gezelschap waarbij gespreksstof te over is. Met Paul als gesprekspartner vliegen de kilometers voorbij en als Paul na 40 kilometer ook wat kopkilometers voor zijn rekening neemt laat ik hem keurig gaan en kom in gesprek met de bijna 80 jarige Piet. Sterke verhalen over fietsen, mooie vakantieverhalen maar bovenal “pluk de dag”.

Dat ik ook nog “fotoverplichtingen” heb, het komt er niet echt van. Niets vooruit fietsen

geen tijd om schapen te tellen !!

maar vanuit mijn positie (dit is het meest zuinig) een paar kiekjes maken. Het gaat me meer dan hard genoeg, de afstand is mooi  en soms denk ik dat iedereen – behalve ik –  van de C-groep gemotoriseerd fietst !!

Na vijftig mooie kilometers door de mooie Roerstreek is bij velen de koek op maar…staat bij sporthal De Wieë de tafel vol met de meest luxe vlaaien.  Omdat ook fietsers niet op één been kunnen staan betekent dit dat er voor iedereen twee mega stukken vlaai op tafel staan en het verloren gegane aantal calorieën meteen weer aangevuld zal worden.

Als Robert het woord neemt is het meteen muisstil in de zaal. Naast een aantal mededelingen gaat het hier om het meest spannende van het seizoen: wie worden de nieuwe clubkampioenen van twc Posterholt ?  Als Robert begint met de woorden dat het meest spannende eigenlijk helemaal niet zo spannend is klopt menig hart nog wat harder…..  Wie wil er niet eens graag nummer 1 worden ? Wie wil er niet eens graag de beste zijn..??  Wie wil er niet voor eeuwig in de boeken komen als clubkampioen 2019 ? Iedereen toch !!  Alleen…het is maar een enkeling gegeven.  Door in elke categorie bij de nummer drie te beginnen maakt Robert het nog wat spannender maar uiteindelijk komen dan toch de nummers 1 – en de clubkampioenen !!  – uit Roberts koker. De clubkampioenen 2019 zijn:

In de A-categorie Jo Montforts (42 deelnames) , in de B-categorie Ben Toebosch (47 deelnames)  en in de C-categorie Frans van den Brekel (54 deelnames).

Voor Frans en Jo is het niet de eerste keer dat ze als kampioen gehuldigd worden, voor Ben is het zijn eerste échte sporttrofee.  Hulde aan de drie kampioenen die een heel seizoen alles hebben moeten opofferen voor deze titel. Frans, Jo en Ben, proficiat met deze welverdiende titel !!

van links naar rechts: Frans, Jo en Ben

Mooi !

Het is oktober en het fietsseizoen zit er bijna op. Nog één week en twc Posterholt gaat weer “afrijden”, beter gezegd, het officiële wegseizoen wordt afgesloten met een mooie rit en daarna worden de clubkampioenen bekend gemaakt onder het genot van een kop koffie-plus !

Vandaag ga ik na lange tijd weer eens fietsen en het voelt alsof ik aan de start sta van het seizoenbegin. Geen kilometers in de benen, het is bewolkt, het is frisjes en ik vraag me af hoe lang en waar het vandaag maar eens naartoe gaat. Zeker is dat ik ga genieten en rond de klok van een ga ik samen met mijn fototoestel op pad.

Al gauw besef ik dat fietsen zó mooi kan zijn. Ik geniet van de velden waar tot de vorige week nog metershoge mais stond en waar nu nog slechts stoppeltjes als stille getuigen

aanwezig zijn, ik geniet van de velden met suikerbieten die zich uitstrekken zover het oog reikt, ik geniet van de mooie gele velden die vol staan met koolzaad, ik geniet van de paddestoelen die tussen het gras staan en ik geniet van een heel veld Afrikaantjes en vraag me af hoe lang we deze bloemen nog zo mogen noemen. Zelfs de leem op de weg doet me vandaag helemaal niets. Kortom, ik geniet van al dit moois !!!

Mijn fototoestel kan veel van deze genietmomenten vastleggen maar … niet alles ! Ik geniet ook van

de wind die me weer volop in het gezicht blaast en me tot een inspanning aanzet. Ik geniet van de zweetdruppeltjes die ik voel, de reuk van de Afrikaantjes en ik kan zelfs genieten van temperaturen die onder de 10 graden zakken, ook al was 13 graden voorspeld !

Na een paar uurtjes op de fiets is de koek op, ik kijk wat minder om me heen, ik maak minder foto’s maar ik geniet nog steeds van “de Kesselse cevennen”, de schapen op de Venlose dijk én het actief buiten zijn en de vermoeidheid die zich langzaam meester maakt van mijn lichaam.

Na twee uurtjes fietsen geniet ik want..ik ben weer thuis !! En …. kan ik nagenieten van een mooi rondje Venlo.