Engel

Ooit heb ik erover geschreven: sinds mijn ongeluk in 2004 heb ik een engeltje aan mijn helm zitten, een barnstenen engeltje dat als het ware op mijn schouder “meefietst”. Mijn eerste grote fietstocht na mijn crash in 2004 was de Dolomietenmarathon (2005) die dat jaar “tocht der Engelen” als naam meekreeg. Een engeltje dat me de afgelopen 15 jaar en meer dan 100.000 kilometer overal veilig doorheen heeft geloodst. Ja, zonder mijn beschermengeltje kom ik nergens !!

Ook thuis is dat “bescherm”engeltje zichtbaar aanwezig als ik de tuin in ga. Een terracotta beeldje, een mooi beeldje, een lachend beeldje dat quasi nonchalant met een arm onder de kin zegt: “ik zorg wel voor jullie en ik let op dat alles goed gaat”.

Beide engeltjes zaten afgelopen vrijdag op mijn schouder !! Wat een routine ingreep leek werd plots een ander verhaal: het verhaal van leven … of dood. Twee minuten helemaal weg ! Geen hartslag maar wel hersenen die alles registreerden: horen, voelen en ervaren dat het helemaal mis was !! Mijn hartelijke dank aan de medische wereld maar ….. ook dankbaar was ik dat het engeltje wederom op mijn schouder zat !!

 

 

Advertenties

De Tour !

Het is juli !!  Juli, vakantiemaand, juli, maand van de zon en juli, maand van de Tour de France. Wielrenners die in alle omstandigheden dat rondje door Frankrijk maken en als je op veel plekken geweest bent is het altijd mooi om te kijken naar die plekken van herkenning.  Gelukkig heb ik het ijzer gesmeed toen het heet was. De Bosberg, de Muur, de Haut Koenigsbourg, Le Markstein, de Grand Ballon, de col du Hundsruck, de ballon d’Alsace, la planche des belle Filles, de col du Soulor, de Tourmalet, de port de Lers, de Vars, de Izoard, de Lautaret en de Galibier zijn de heuvels en bergen die de renners dit jaar brengt waar ook mijn zweet als regendruppels op het warme wegdek verdampten. Wat was het soms afzien ! Wat was het kicken !

Dit schrijvende besef ik hoe mooi het is om tot het uiterste te gaan en moe maar voldaan boven op zo’n heuvel, berg of Alpenreus aan te komen. Soms tussen sneeuwmuren (Galibier) soms in de mist en regen (Tourmalet, port de Lers) maar ook soms in dat heerlijk zonnetje waarbij men een magistraal uitzicht heeft.

Men zegt wel eens dat de Tour de France een echte mallemolen is. Nu ik in een andere mallemolen ben beland en de fiets even aan de wilgen moet hangen betekent niet dat ik niet ga genieten. Op tv zal ik kijken hoe de renners over de Izoard (het maanlandschap), de Galibier (het dak van de Tour) of het “plateau van de mooie meisjes” bedwingen. Of ik nu passief bij de pakken ga neerzitten ?  Geen denken aan ! Het zal een hele “Tour” worden om me door al dat leesvoer te werken dat ik aangereikt heb gekregen.

 

pakken wat kan..!!

Precies twee jaar geleden stonden Bas en ik op de Noordkaap en zat een heel speciaal,

alweer twee jaar geleden !!

bijzonder en unieke fietsevenement erop. Onderweg was het vaak “pakken wat kon”, een spreuk die al meteen de eerste dag van de trip uitgesproken werd toen we getrakteerd werden op koffie en vlaai. Wat aangeboden wordt moet men aannemen, met beide handen !!!!

Steeds meer zie ik ze: de fietsreizigers die met vol bepakte fietsen onderweg zijn. Natuurlijk vraa

yes !! op naar dat badje !

omt die – het is erg warm – graag de bidon gevuld zou hebben. Uiteraard biedt ik haar mijn hele buitenkraan aan. Dat ze het afwijst als ik haar frisdrank aanbied…tja, een foutje van de reiziger zou ik zeggen ! De dame in kwestie, Mirjam, is samen met haar dochter Tara (zij is 2 1/2 jaar jong !!) onderweg van Parijs naar Apeldoorn. Volle bepakking, een

karretje achter de fiets en op het karretje zelfs een fietsje voor de kleine reiziger. In gesprek met Mirjam begrijp ik dat we het met een wereldfietsreiziger te maken hebben die vanaf haar jeugd al met de fiets op pad is en al heel veel van de wereld gezien heeft. Van Noord-Amerika, IJsland, Noord-Afrika, Noord-Europa tot Australië, Azië en Japan aan toe. Dat ze geen tijd meer heeft om haar blog http://www.cyclingdutchgirl.com bij te houden, het is goed te begrijpen !

de fiets, de kar, de bepakking etc. etc. op de oprit !

Mirjam vertelt dat ze op zoek is naar dat koele zaterdagmiddagplekje en als buurman Niels spreekt over een zwembad achterom en van harte welkom dan weet je dat de wereldreiziger maar één antwoord heeft: “heel graag…!!!”.

Tara en Mirjam genieten twee uurtjes van de heerlijke en eerlijke gastvrijheid van Dimphy en Niels, Tara speelt met de kinderen en dat zoon Wouter ook nog een kinderfeestje heeft…… het maakt hun allemaal niet uit, hun “herberg” staat voor iedereen open. Als fietser geniet ik van “het pakken wat kan” van de fietser en …… van degenen die de fietsers dat heerlijke uitrust- en verkoelingsmoment bezorgd hebben.

De Eindstraat (9)

Zaterdag 22 juni. Feestelijke omstandigheden in de Eindstraat. De vlaggen hangen uit, de zon schijnt, een zacht windje erbij en de natuur kleurt in alle kleuren groen die er zijn.

Daarbij nog eens 3 verkeersregelaars die de driesprong Eindstraat, Beurik Posthuisweg lam leggen voor het verkeer, ruim 75 aanwezigen, een koor en een pastoor dan kan men zeggen dat er iets te doen is op ” ’t Inj van “t Inj”.

Vandaag wordt tijdens een openluchtmis het 80 jarige Mariakapelletje niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk in het zonnetje gezet. Een mis die in het teken staat van Maria. Het koor dat liederen als “Sterre der Zee” en “Ave Maria Es nemes loestert” ten gehore brengt, de pastoor die de geschiedenis van het kapelletje vertelt en o.a. de

Mina Ramaekers, buurvrouw van Maria (1905-1990)

mensen naar voren haalt die zich altijd voor het Mariakapelletje hebben ingezet: Hubertina Ramaekers (Mina van Mienke, “de buurvrouw van Maria”), Anny Janssen en Til Hendrikx. Buurtbewoonster Caroline Schrijnwerkers is als lector bij de dienst betrokken en oud bewoonster van het Inj, mevrouw M(ar)ia Graef-Kouters, trakteert de aanwezigen op een gedicht aan en over Maria.

Uit de archieven (bron: publicatie Via Limburg) van de parochie blijkt dat er omstreeks 1800 al een kapelletje heeft gestaan op de driesprong Posthuisweg, Beurik, Eindstraat. Bij hoge waterstanden van de Maas stond het kapelletje steevast onder water en het kapelletje raakte in verval.

Aannemer Willem Engelen constateerde dat restauratie geen optie was en dus werd besloten een nieuwe en grotere kapel te bouwen. Buurman Reijnders stond een stukje van zijn tuin af en met stenen en ander bouwmateriaal dat over was van de bouw van de kerk werd de kapel in dezelfde stijl als de kerk opgebouwd.

Op 15 augustus – de dag van Maria ten hemel opneming – 1939 werd het kapelletje ingezegend en werd het beeld van Onze Lieve Vrouw van Lourdes (door pastoor Cuypers uit Lourdes meegebracht) in een plechtige processie naar de nieuwe kapel gedragen en op de “troon” geplaatst. Maria, “Koninginne van Horn” kreeg een eigen kapel !

Een kapel die tijdens de oorlogsjaren al meteen plek van troost en hoop was, nood leert immers bidden. Rond examentijd of in tijden dat men troost of hulp zoekt brandt er menig kaarsje. Maar het is ook de plek waar men tijdens die wandel- of fietstocht even die stop maakt, even dat bankje opzoekt voor die boterham en…dat kruisje voor Maria

maakt.

In 1988 is de kapel door de Mariaput, in samenwerking met de gemeente, gerenoveerd en op 6 mei 1989 weer in volle glorie in gebruik genomen. Vanaf 2014 is in het Mariakapelletje in de meimaand-Mariamaand elke dinsdagmorgen een openluchtmis.

Voor de buurt was het wederom de plaats van saamhorigheid. Saamhorigheid, dat een mooi vervolg kreeg door samen met alle aanwezigen na afloop bij buurtbewoners Hilly en Wil Op ’t Root nog gezellig na te praten.

Midzomer…!!

Het is 21 juni: de langste dag van het jaar. Het is kwart voor acht in de avond als ik eens achter de pc kruip om mijn verhaaltje over deze dag te schrijven. En uiteraard, het is nog volop licht. De zon is vanochtend om 5.20 uur opgekomen en zal tot 22.04 aan de horizon staan: bijna 17 uur !!!  Heerlijk voor o.a. zonaanbidders en degenen die zonnepanelen hebben.  Deze laatste groep slaapt zelfs nog als ze om 5.20 uur al geld aan het verdienen zijn en ze inderdaad niet alleen spreekwoordelijk maar ook letterlijk slapende rijk worden…..

Drie dagen aan één stuk zal de zon 16 uur en 44 minuten schijnen dus het is niet juist dat het alleen vandaag de langste dag is. In Zweden – een land waar in het noorden de zon helemaal niet onder gaat – is het zelfs weken aan een stuk alleen maar dag en gaat de zon in zijn geheel niet onder. In Zweden is het dan ook groot feest: Midsommar …!!! Het is een feest dat de zaterdag na de 21e juni gevierd wordt en het dagelijkse leven staat voor één dag stil.

Bij “de langste dag” geniet ik thuis van de Italiaanse sferen in de tuin: de olijfboom, de heerlijk geurende Italiaanse jasmijn, de oleanders, de zonnebloemen en de nu pas volop in bloesem zijnde granaatappelboom. Maar….op deze dagen kijk ik ook terug op mijn Noordkaap-expeditie en speciaal de dag dat het feest was in Zweden. Bas en ik fietsten op 21 juni van Jokkmokk (net boven de Noordpoolcirkel) in ijzig koude omstandigheden naar de grijs en grauwe mijnwerkersplaats Gallivare. Het was geen feest maar hard

21 juni 2017: wat een feest !!! winterjas, overschoenen, handschoenen, wintermuts kortom: koud !!

werken door een koude en natte troosteloze omgeving en twee jaar later is het een dag om heerlijk op terug te blikken. Midzomer in het land zijn dat er een groot feest van maakt zou voor velen een absoluut hoogtepunt zijn. Nou, wij waren er maar het enige feest die dag was dat ik met alle kleren – en de jas – in bed dook om een beetje op te warmen en daarna die warme douche…… En toch, de dagen dat we de zon niet onder zagen gaan waren onvergetelijk en indrukwekkend. Midden in de nacht, om één uur of om twee uur naar buiten kijken en de zon scheen ! Voor ons Nederlanders een apart en bijzonder verschijnsel.

Maar, geef mij toch maar Midzomer in Nederland. Geen nul graden in de zomer en alles – zelfs subtropische planten – groeien en bloeien ! En ook het weer maakt er meteen een groot feest van. Tot zelfs 38 graden zal het de komende week worden. Ik denk dat er maar één traktatie zal zijn de komende dagen: een koude douche !!!

 

 

traditie

Bij het woord “traditie” komt het eerst de vraag in me op wat traditie nu eigenlijk is. Ik gá over dit woord schrijven maar….. eerst toch maar eens kijken wat het woord precies betekent.  En als ik de betekenis zie dan vraag ik me af of ik wel de juiste titel heb gekozen voor mijn blogje van deze dag. Het woordenboek spreekt over een gebruik of gewoonte die van de ene generatie op de andere wordt doorgegeven. De functie hiervan is het in stand houden van de maatschappelijke stabiliteit. Ik kan met voorstellen dat ik niemand de tenen zou krommen als ik zou schrijven over het “Oud Limburgs Schuttersfeest” of een “Viehscheid”. Dit is traditie !!

Vandaag, 13 juni wil ik het hebben over een andere traditie. Een “traditie” die nu zijn tweede jaar is ingegaan. Niks maatschappelijke stabiliteit maar wel familiaire stabiliteit. Al meer dan 60 jaar zit ik samen met met broer in het “familieteam”. Hij was er en toen ik kwam werd ik meteen zijn oudste broer.

Op deze 13e juni denk ik terug aan moeder. Zij speelde vanaf eind 60-er jaren bridge. Ze was fanatiek en ik weet nog dat ze op een gegeven moment op systeem “Filarski” over ging. Het deed ons deugd dat we in 2018 op haar 100e geboortedag als “gebroeders-team” deelnamen aan  de Christoffeldrive.  We herdachten haar leven én we praatten over de Christoffel die op het dashbord van de Renault Gordini kleefde. Al vroeg leerden we het verhaal van Christoffel, de kluizenaar die mensen op zijn brede rug over de rivier droeg. Op zekere dag moest hij een klein kind de rivier over tillen. Het kind werd echter zwaarder en zwaarder, totdat hij bijna bezweek en tot zijn schouders in het water stond. Het kind – Christus – doopte Christoffel als beschermheilige van de reizigers en pelgrims.

Afgelopen zondag volgde de tweede deelname aan dit “Christoffel-bridgedrive-event” en is een traditie geboren. Niet alleen dat we wederom – dit keer met 130 andere paren – een gezellige kaartmiddag mochten beleven in de binnenstad van Roermond, ook omdat we ongecompliceerd en zonder mokken heerlijk omgingen met elkaars kaart- en biedfouten. Dat we met een score van ruim 55% 95 paren achter ons lieten en zelfs met een bierpakket huiswaarts keerden was  leuk maar dat we hierna samen met de dames ook nog de dag afrondden met een heerlijk etentje, dat was de hoofdprijs en als uit één mond klonk het die avond: op zondag 14 juni doen we mee aan de 3e Christoffel kroegendrive,  “deze traditie zetten we voort…!!!”.

zomer

Al een hele week hoor ik de weerman zeggen dat het zomer is. De weerkundigen zien de maand juni namelijk al als die (meteorologische) zomer. Als ik naar buiten kijk dan vraag ik me af wie gek is. Het lijkt wel herfst !!  Met 15 graden is het fris en daarbij ook nog eens die harde wind; een reden om heerlijk binnen te zitten en een boek te pakken.

Zijn we toch wat verwend geworden door resultaten uit het verleden ?  De afgelopen jaren stonden rond deze tijd de bloemen te genieten van temperaturen die de 30 graden aantikten (als ze er al niet overheen gingen). Dit jaar niet veel van dit alles. De zomerbloemen staan nog op pauze en als het niet gauw beter wordt dan is het enige kruid dat het goed doet het onkruid.

Of het toch nog gaat zomeren dit jaar..?? Ja, het zal gebeuren, ik weet het zeker !! Op 21 juni om 17.54 uur zal het zover zijn en als we de voorspeller moeten geloven dan zal spreekt de een over extreem, de ander over warm en droog en weer een ander over té warm en té nat. Zéker weten  ?? Nee, geen van allen durft voor deze voorspelling de hand in het vuur te steken.

Mijn voorspelling, ook al maakt de éérste oleanderbloem nog geen zomer: alles komt goed, de zomer komt eraan !!  Ik weet het zeker !!