Het ene feest is het andere niet. Voor sommige festiviteiten heb je veel moeten doen en laten, voor andere is het gewoon stevig adem blijven halen. Zo werd ik ooit uitgenodigd om gefeliciteerd te worden voor een 50-jarig lidmaatschap. Het was op dat moment niet aan mij besteed, mijn feestje was die dag een mooie fietstour in de wetenschap dat het feest ook zonder mij zeker zou slagen.
Dit jaar houdt het feesten maar niet op. Mijn 2000e huwelijk !! mogen vieren. En dat terwijl de aanloop hier naartoe elke keer een feest is. Dat is pas feesten en genieten. Een ander feest dat ik zeker niet ongenoemd moet laten is het dagelijkse feestmaal. Bea doet er veel werk voor. Ze slaat geen dag over en telkens weer word ik verrast met een heerlijk etentje. De liefde gaat elke dag weer door de maag en de Engelsen zeggen het nog mooier: “The way to a man’s heart is through his stomach”. Elke dag weer mag ik samen met Bea feesten.
In het verlengde hiervan genoot ik van een ander feest. Jongstleden vrijdag kwam ik op het werk en werd ik verrast. De afdeling hing vol met foto’s en slingers. De telefoon kleurde rood van de appjes en berichtjes. Een 40 jarige ambtsjubileum in stilte voorbij laten gaan lieten de collega’s niet gebeuren. Ineens stond daar die zelfgemaakte taart in de vorm van een hart: het was hartverwarmend !!! Dat ik bij thuiskomst ook nog een brief van het college van burgemeester en wethouders op de mat had liggen die even later ook nog eens kracht werd bijgezet in de vorm van een prachtige bos bloemen maakte het tot een fantastische gebeurtenis.
En het kan maar niet op met feesten ! Het volgende feestje is aanstaande ! In mei ? of juni ? hoop ik regionaalmeester bridge te worden. Het bijbehorende speldje (ruiten in goudkleur) is helaas niet meer maar de lol zal er niet minder
Niets zo fijn dat af en toe eens “buiten de lijntjes te kleuren”. Zo spreek ik tijdens mijn huwelijken vaak over de liefde………en dat terwijl het bruidspaar komt om een wettelijk huwelijk te sluiten. De wet heeft het over van alles maar….over de liefde wordt niets geschreven !
Op de laatste zaterdag van mei heb ik een hele morgen om een leuk tochtje te maken. ’s Middags wacht mij een tuinfeest en dus ga ik ervoor dat op deze dag de feestontspanning een mooie tegenhanger is van de fietsinspanning. Waar naartoe ? Tja….als je het niet weet dan sla maar linksaf is meestal mijn leuze. En met een noordoostenwind is het eigenlijk ook zo dat het eerst wind tegen moet om met de wind mee weer terug te kunnen.
Maar het zijn niet altijd heilige regeltjes die hierboven beschreven staan. Soms is het de route die in je opkomt als je onderweg komt. En zo zit ik op deze morgen tussen Karken en Kempen en via een heel smal bruggetje en enkele honderden meters gravel kom ik in het Duitse Ophoven aan en begin ik te schakelen. Niet met mijn versnelling maar boven in het hoofd komt ineens het idee om vanuit dit Ophoven twee andere “Ophovens” aan te doen. Velen zullen bij de plaats Ophoven alleen maar denken aan het Belgische Ophoven (achter Kessenich) maar wil je 80 km fietsen (en dat kan gemakkelijk op de e-bike) dan kun je deze klassieker (Ophoven-Ophoven-Ophoven) echt op je naam schrijven ! Naast het Duitse Ophoven ligt er ook een Ophoven bij Echt en ….een Ophoven bij Kessenich. Vandaag dus een route die net buiten de grenslijntjes gaat.
Vanuit Ophoven gaat het naar Kirchhoven, de plaats waarvan ik tot nu toe mijn verste voorouders heb weten terug te vinden (rond 1700) en besef ik dat ik toch ook volgens het Wilhelmus een beetje van Duitschen bloed ben. Als je weet dat (nagenoeg) elk Duits landweggetje keurig verhard is – de boeren waren meestal ook burgemeester en dus werd goed gezorgd dat ze op een goede manier bij hun land kwamen – dan weet je ook dat het heerlijk rustig fietsen is op de plateaus vlak achter Posterholt en Koningsbosch. Wil je veel windmolens zien dan is dit het aangewezen gebied. Maar…….ik moet weer terug naar het Nederlandse en kom uiteindelijk via Haaren en weer 200 meter gravel in Echterbos aan en via Putbroek, De Deelgaard moet ik zien uit te komen in Ophoven. Het is bijna een puzzel leggen op de fiets en ik besluit via de Patersweg bij Pepijn richting de Slek en ’t Gebrook te fietsen. Heerlijk rustige wegen met de wind een beetje in het voordeel.
In het Ophoven van Echt gaat het via de binnendoor (ja, overal binnendoor en buitenom) richting Dieteren. Hier is het altijd kijken of er reetjes te zien zijn want met de autoweg aan mijn rechterhand zit ik toch midden in reeëngebied. In de verte zie ik de Roosterderbrug en dat betekent klimmen maar…….ook dalen ! Via de grensbrug, de “brug met de handjes”, de verbindende brug van Belgisch- en Nederlands Limburg kom ik in Maaseik en Aldeneik en……besef ik dat het een pittige terugweg zal worden. Het vet is een beetje van de soep en als een vogeltje voor de kat zal ik de laatste 20 km moeten zien te volbrengen. Het uitzicht op de bedrijvigheid op de Maas, het fietsen langs volle terrassen en de drukte bij het voetfietsveer maakt echter veel goed. En…. ik kom ook bij het derde Ophoven terecht.
Onderweg denk ik aan mijn oud trainer Wiel van Ophoven, een sporter in hart en nieren, een teamspeler en iemand die sfeer maakte. Mijn eerste Ophoven-Ophoven-Ophoven. Ik draag hem op aan Wiel, in de wetenschap dat hij zou genieten dat hij niet vergeten is.
Na 80 km is het mooi geweest. Wil je ooit deze mooie route fietsen ? Je kunt me altijd contacten of kijk op het bijgevoegde stravakaartje.
“Naar de bollen ! Die mooie bollen !” Toen het lied – gezongen door Louis Davids -in 1936 op de markt kwam was het meteen een hit en in mijn kinderjaren hoorde ik het mijn vader vaak zingen. Soms als hij door de tuin liep en genoot van de bloeiende tulpenpracht maar zeker als wij dat uitstapje naar de keukenhof ondernamen en wij één ding zeker wisten: pa bleef heerlijk thuis en ging zeker niet vissen! En wij: naar de bollen, waar je heerlijk geniet van de kleuren die je ziet…!
Staat bij menigeen ” naar de bollen” synoniem met naar de tulpen gaan, niets is minder waar. Naar de bollen is naar de bollen gaan..! In het vroege voorjaar de bollenpracht van de paasbloemen (narcissen) en hyacinten en hierna is het pas de beurt aan de tulpen.
Voor velen is “naar de bollen” dat bezoek brengen aan de keukenhof en draait alles om de driehoek Lisse, Sassenheim en Hillegom (zo hebben we het immers op school geleerd), het summum van de Nederlandse bollenvelden moet men toch écht in de “Noordkop” zoeken (de kop van Noord-Holland). Eenmaal voorbij Alkmaar gaat het los en staan de bollen strak in het gelid op de zandgronden. Kilometerslange velden waarover men niet alleen figuurlijk maar letterlijk in kleuren en geuren kan genieten. Tulpen in allerlei soorten en maten.
Als men zo tussen al die tulpen loopt dan is het mooi om dat gesprekje met die teler te hebben en bijna achterover te slaan als men hoort dat jaarlijks 2 1/2 miljard bollen geëxporteerd worden om het niet te hebben over de soorten tulpen: wel 8000!! Kon je begin 17e eeuw voor één tulp een grachtenpand in Amsterdam kopen, thans kun je voor een euro of 20 een mooi bollen bloemenperk maken en je pand de nodige slingers bezorgen.
Maar lezer, wil je nog naar de bollen ? Ben er dan snel bij! Het is bijna zover dat de nog bloeiende velden “gekopt” gaan worden en dan klinkt de laatste regel van het lied van Louis Davids weer in mijn oren: “Naar de bollen, naar die heerlijk geurende bollen want…die zie je maar één keer per jaar”.
Voor sommige besluiten is moed nodig. Elke keer als ik mijn voorganger niet meer kan volgen roep ik dat het te hard gaat. Pijnlijk, zeker als meedoen en alleen volgen soms toch echt te weinig was. Tja, het is dealen met wat mijn lichaam aangeeft en enkele stapjes terugdoen zodat ik toch heerlijk sportief bezig kan blijven. Waar heb ik het over. Ik ben pas 65 jaar ! Het is niet dat mijn beste jaren nog komen maar ik hoop toch dat er nog heel veel sportieve jaren zullen komen.
Een bericht deze week heeft me in de pen doen klimmen en….me eens proberen bewust te worden waar ik over een jaar of 20 zal staan. Goh…dan ben ik 85 !!!!
Afgelopen jaren heb ik geregeld geschreven over clublid en fietsnestor van twc posterholt, Piet Sevriens. Piet was nooit echt met sport bezig totdat zijn collega hem vroeg om eens met de racefiets georganiseerde tochten te ondernemen. Voor Piet ging een wereld open. Van kantoorman naar fietsende en lopende sportman. De ramen ’s nachts open waren het geheim achter zijn sterke gestel, zo gaf hij met een knipoog aan.
Piet ondernam wandeltochten als Kennedymars (ga er maar aanstaan: 80 km te poat ! en dat op één dag !), de Swentiboldmars (40 km te poat) of de kerstwandeling van Valkenburg naar Banneux. Ook stapte Piet wekelijks twee keer op de racefiets: eerst even warmfietsen tot Posterholt en daarna samen met B-groep (en later C-groep) de route om als cooling-down ook nog even terug richting Herten te fietsen. Ik zag Piet – altijd de rust zelve – ooit (hij was toen bijna 80 !) in het vroege voorseizoen met een lekke band aan de kant staan en op mijn vraag om toch even voor paparazzi te lachen zag ik de stoom uit de helm komen. Tja..kasseien waren ook niet aan Piet besteed, of het aan de vorm of aan het gewicht lag, ook hier zal een kapot bandje aan een of andere lantaarnpaal aan Piet herinneren.
Onlangs heeft Piet een moedig besluit genomen. Hij is gestopt met racefietsen. Hij gaf aan: “85-plus, dan wordt het tijd om met fietsen eens een beetje te “foetelen”. De racefiets zal tegen een vriendenprijsje weggaan, de nog niet gebruikte nieuwe wielerkleding mag opgehaald worden en Piet doet dat stapje terug. Sportief blijft hij bezig alléén……..vanaf dit jaar op de elektrische fiets.
Piet, een moedig en wijs besluit ! Respect ! Ik wens je nog heel veel gezonde en sportieve elektrische kilometers toe !
Bij de Hoogmis pakt de Katholieke kerk altijd behoorlijk uit. De “zondagse” mis, de “gezongen” mis en de priester wordt – ook in schaarste – bijgestaan door een heel aantal hulpsherrifs. De hoogmis als “special” . Dé “HOOGMIS” is vandaag ! En dat terwijl het nog een week is totdat het hoge kerkfeest Pasen gevierd wordt.
Of je nu protestant, katholiek, gereformeerd, hindoe, jood, islamiet of boedhist bent, de eerste week van april is het te doen en iedereen wil het meemaken of erbij zijn: dé hoogmis. U zult het misschien wel al begrepen hebben, ik heb het over “de Ronde”, ik heb het over “Vlaandrens Mooiste”, ik heb het over “de ronde van Vlaandren”, ja…ik heb het over de klassieker met de mooiste bijnaam “de Hoogmis”.
Een wielerevenement dat door niets of niemand te evenaren is. Een tocht door het mooie landschap van Vlaanderen gaat. De heuvels in het gebied. Mooie landschappen met boerenwegen die her en der met kasseien bezaaid zijn. Een landschap waarbij het lied “mijn vlakke land” van Jacques Brel past maar….. een ge3bied waarbij het lied van Willem Vermandere (Mijn Vlaanderland) nog net ietsje meer weergeeft waar het hier om gaat. Een ronde die voor het eerst georganiseerd werd in het geboortejaar van mijn vader (1913). Wegen waren nog niet geplaveid en de winnaar deed over de 324 km van Gent naar Mariakerke 12 uur en 3 minuten.
De Ronde van Vlaanderen is religie: iedereen wil erbij zijn. De televisie is de hele dag in de lucht met één programma: de Ronde ! Het volk loopt uit en de winnaar van de eerste editie verklaarde 40 jaar na diens overwinning nog dat hij nog nooit zoveel volk bij elkaar had gezien dan op de dag van zijn overwinning in 1913. Als fietser heb ik het mogen meemaken. Twee edities afzien in de regen, de heuvels en op de kasseien. Edities waarbij in de maanden januari, februari en maart al tweeduizend trainingskilometers gemaakt werden. De dag voordat het echte spektakel voor de professionals werd gehouden was al heel wielergek België uitgelopen om de “amateurslaven” van de weg aan te moedigen op De Koppeberg, de Muur, de Paterberg en kasseistroken als Mariaborrestraat en Haaghoek.
De Hoogmis op palmzondag, dat is voorwaar niet mis ! Bent u er ook bij ? Ik in elk geval ! Thuis vanuit de Ik ga thuis deze mis volgen en denk terug aan die periode dat ik “te poat” stond op de Koppenberg, nog net die vallende fietser op de Oude Kwaremont kon ontwijken en ik met de wind “in ’t hat” richting manneken pis van Geraadsbergen koerste.
Onder het motto “wie jarig is trakteert” wordt op zaterdag 11 maart 2023 voor de 50e keer afgetrapt. Voor sommigen is het de eerste keer dat ze dit jaar op de fiets klimmen en menigeen hoor je ook vandaag zeggen dat het eigenlijk nog veel te koud is. Lag woensdag nog sneeuw en kwam hierna nog een of ander lagedrukgebied met regen voorbij, deze feestdag laat de zon zich van de beste kant zien. Het is feest ! Niet alleen vandaag overigens want samen mooie tochten ondernemen op ieders niveau is een heel seizoen lang mooie nieuwe gebieden ontdekken en een heel seizoen lang Genieten met een hoofdletter !
De club wil het vandaag weten dat ze 50 jaar is en niet alleen wordt Abraham gezien, ook Sarah is volop van de partij. Vandaag staat iedereen op zijn paasbest in de picture. De jarige club heeft namelijk iedereen getrakteerd op een nieuw tenue. Een tenue dat opvalt want veiligheid staat immers hoog in het vaandel. Zien en gezien worden is immers een groot goed in het verkeer en dit besef is voor de kledingcommissie reden geweest om als groep op te vallen. Vandaag worden er foto’s gemaakt bij de sponsoren, te weten rijwielsport Piet Damen, Visschers assurantiën en last but nog least Jöris Timmerwerken, wiens namen reeds tientallen jaren verbonden zijn aan twc Posterholt. Dat janpaparazzi niet van de partij was kwam door een onvoorziene wijziging in fotoshoot maar…… wellicht kan ik dit goedmaken op het volgende feest:
DE UITNODIGING VOOR IEDERE FIETSER UIT DE ROERSTREEK om eens kennis te maken met twc Posterholt en op zaterdag 18 maart om `13.00 uur vanuit de kerkpleinen van Posterholt (24km gem.), Vlodrop (30km gem.), Herkenbosch (26 km gem.), Sint Odilienberg (24 km gem.), Montfort (26 km gem.) of Melick (26 km gem.) samen met leden van de fietsclub dat rondje Roerstreek te fietsen. In het kader van het jubileum van de fietsclub wordt er 50 kilometer gefietst.
En na deze mooie tocht wordt afgesloten met datgene dat twc Posterholt typeert: gezelligheid ! Voor iedereen staat de koffie met vlaai (en soms zelfs meerdere stukken) klaar.
En als je dan misschien helemaal enthousiast bent geworden en zegt…dat doe ik vaker dan is iedereen een aantal maal welkom om mee te fietsen en als je lid wil worden, ook dat kan ! Voor slechts 50 jubileumeuro’s een heel seizoen sportiviteit, gezelligheid én op de koop toe ook nog eens helemaal in dat mooie nette nieuwe tenue !
Vandaag is het dan zover. Van “duizendpoot” word ik vandaag “tweeduizendpoot”. Vanmorgen heb ik mijn tweeduizendste poot mogen zetten onder een contract dat twee mensen bij mij zijn aangegaan. Werd mijn duizendste huwelijk/partnerschap nog breeduit uitgemeten in de media (zelfs omroep Venlo was getuige bij het huwelijk). mijn tweeduizendste huwelijk/partnerschapsregistratie is er een waarbij de ambtenaar van de burgerlijke stand niet in de schijnwerpers staat; die komt immers ten volle toe aan het paartje dat voor me zit. En het is een schot in de roos. Een leuk stel ! Ze zijn zelfs met z’n drietjes gekomen en in het bijzijn van hun meest naasten als officiële getuigen en gewone getuigen wordt onder de klanken van John Legend (all of me) een handtekening gezet onder hun contract waarvan we met z’n allen hen toewensen dat het een levenscontract zal worden.
Trouwambtenaar zijn is altijd een voorrecht geweest. Op 23 juni 1988 werd ik door de arrondisementsrechtbank te Roermond beëdigd en vanaf die tijd mocht ik dus aktes van geboorte-, overlijden én huwelijk opmaken. Ik probeerde te vernieuwen en introduceerde gesprekjes met bruidsparen. Het huwelijk veranderde van formele plechtigheid op het gemeentehuis tot een heus feestje waarbij soms letterlijk en figuurlijk de kurken knalden.
Vijfendertig jaar huwelijken waarbij ik ook ooit meende dat “mijn” huwelijken “dé” huwelijken waren. Tja….deze gave heb ik dus niet. Garantie kan ik niet geven alleen maar raad. De daad bij het ja-woord of de handtekening, dat is aan de kersverse echtgenoten.
Tweeduizend ceremonies waarvan ik kan zeggen dat het allemaal unicaten zijn die ik gesigneerd heb. Ceremonies in het ziekenhuis, het hospice of thuis waarbij lief en leed heel dicht bij elkaar lagen. Huwelijken en partnerschapsregistraties die soms slechts enkele uren duurden maar het waren ceremonies met waarde.
Onder al die huwelijken en partnerschapsregistraties heb ik het voorrecht gehad ze te mogen voltrekken op diverse speciale locaties: in een botanische waarbij de Japanse Ginkoboom (de liefdesboom) als stille getuige ziet dat het goed is, een kasteel met alles egards van dien en het bruidspaar als kasteelheer en kasteelvrouw hun gasten ontvangen. Maar ook ceremonies in gemeenschapshuizen, het stadhuis, gemeentehuis óf…gewoon op het stadskantoor.
Maar….ook minder leuke voorvallen. Die bruidegom die nee zei (het was een weddenschap !) en ik handelde zoals een collega ook ooit had meegemaakt: ik vertrok ! het bruidspaar – en hun gezelschap – verbijsterd achterlatend. Dit huwelijk hoort dus niet bij het cijfer 2000, een collega heeft enkele uren later het huwelijk alsnog voltrokken (het feest kon toch doorgaan !). Soms is er dus geen plaats voor dat grapje …….. In de tijd van de fotorolletjes was de fotograaf ooit zijn volgeschoten rolletjes kwijtgeraakt. De trouwkamer werd helemaal op zijn kop gezet maar de fotorolletjes……nooit gevonden ! De bruidegom die op dat opstapje moest staan voor het kusmoment. De trouwring die bij het “oefenen” een dag voor het huwelijk niet meer af kon en in het ziekenhuis doorgezaagd moest worden. En in carnavalstijd lekker “in d’n toedel meigaon” en aan wensen van bruidsparen zoveel mogelijk gehoor geven.
Ik word af en toe gevraagd door collega’s en paartjes die hun partnerschap om willen zetten naar een huwelijk omdat ze die ambtenaar willen die hun partnerschap heeft voltrokken. Het streelt. Voor de echte chique moet men niet bij mij zijn. Ik voel me het meest de trouwambtenaar voor de gewone man/vrouw, man/man, vrouw/vrouw, Europeaan, Afrikaan, Aziaat, Amerikaan, Australiër maar vooral voor de Venlonaar. De ambtenaar die voor de gemeente Venlo als visitekaartje mag dienen voor kosteloze- en niet zo dure ceremonies waarbij het paartje dat voor me staat zich deze ceremonie toch herinnert als een speciaal moment.
getekend: tweeduizendpoot Jan Walraven. Thans nog niet te boeken maar wie weet, misschien wel vanaf medio 2024. En oh ja…kwaliteit nog steeds boven kwantiteit!
Na het nieuws van de afgelopen week realiseer ik mij opnieuw over het gegeven hoe goed wij het hier hebben. Wij maken ons zorgen over de hoogte van de thermostaat in de kamer, eens vaker de fiets pakken in plaats van de auto of misschien thuis in plaats van buitenshuis te eten ? Het zijn zorgen van mensen die het goed gaat en een onbekommerd leven leiden. In één woord samengevat: zorgen om niks!
Maandagmorgen werden we bij het opstaan geconfronteerd met het nieuws van een zware aardbeving in Turkije. De ernst van dit gebeuren drong later pas echt door. Beelden van mensen die familieleden verloren, gezinnen die ophielden te bestaan om het niet te hebben over huis en haard te verliezen. Beelden van regen, sneeuw en kou. Beelden van ergernis, droefenis en paniek. Beelden van totale ontreddering. Het zal je maar overkomen!
De beelden van hongersnood, watersnood, oorlogsgeweld en andere calamiteiten maken plaats voor barre ellende in Turkije en Syrië. Mensen van over de hele wereld proberen te helpen en te redden.
Ja, het gaat mij goed. Mijn bovengenoemde zorgen zijn slechts zorgen voor morgen. Het enige waarmee ik de zorgen van mensen die het nu nodig hebben kan helpen is door NU te geven. Mijn clubje speelt vanavond met de opdruk 555. Het is maar sport maar het geeft aan dat er naast sport andere en wezenlijke dingen in het leven zijn. 555 Ik doe mee, ik ben erbij !
Bij het intypen van dit woord geeft mijn (die van u misschien niet !) computer: “zonen van God” of “Godenzonen” en in de Bijbel wordt dit woord in Genesis (het boek van de schepping), Psalmen, Deuteronomium en Daniël volop beschreven. Misschien heb ik jullie interesse gewekt ? Gewoon eens lezen !
Wellicht dat u mijn bovenstaande tip in de wind slaat maar tóch…. ik probeer u in deze blog aan het lezen te krijgen !
Bij het woord “Godenzonen” denk ik eigenlijk maar aan één iets: “Ajax…!!”. Naar de titel van het boek van David Endt “de godenzonen van Ajax” hebben de spelers van Ajax sinds 1993 deze mooie bijnaam. Een naam die ze kregen omdat hij vond dat er zo weinig over de succesperiode van Ajax (1966-1974) geschreven was.
In mijn boekenrek staat een gekregen boekje. Een gift van mijn broer en als hij er niet zelf op terug was gekomen “heb jij dat boekje nog ..??” dan zou het één van de boekjes in mijn boekenkast zijn die ik wellicht nooit in mijn leven gelezen zou hebben.
Het boekje: “Toen Godenzonen niet bestonden” is écht een aanrader. En dat zeg ik ! Ik lees de krant, wat wielertijdschriften en…soms dat boek. Dit is een boekje vol humor en…vol nostalgie. Ik denk terug aan de tijd dat wij bij oom Wim en tante Riet in Amsterdam logeerden en mijn broer in de Watergraafsmeer voorbij alle hekjes en suppoosten ging en – zonder kaartje ! – eerste rang zat bij Ajax-Feijenoord. De schrijver – Maarten Spanjer – beschrijft dit op voortreffelijke wijze.
Jansma vroeg ooit aan Rinus Michels vlak voor de wedstrijd wie er ging winnen. Het antwoord van Michels luidde: “dat is nog niet bekend, daarom spelen we die wedstrijd juist…!!”.
De Godenzonen moeten vandaag weer aan de bak. Het gaat naar Rotterdam. De derde club van deze stad zal er alles aan gelegen zijn om de Godenzonen pootje te lappen. Wie er gaat winnen ? Het is nog niet bekend !!
Heb je er al iets van gemerkt ?? Het is blue monday, de meest depressieve dag van het jaar ! Eigenlijk een dag die zo wordt aangemerkt omdat de goede voornemens voor dit jaar bij de meesten inmiddels al lang gesneuveld zijn, de dagen aan het lengen zijn en de winters aan het strengen en het nog zo lang duurt voordat het eindelijk zomer(vakantie) wordt.
Och, het is zo gemakkelijk om deze maandag blauw in te kleuren en mee te gaan in deze flow van negativiteit. Inderdaad, bij het opstaan regende het en…. inderdaad, mijn collega stond anderhalf uur in de file voordat ze aan de slag kon vanmorgen maar… het kan ook heel anders gezien worden. Bij het in de lift stappen stond ik alleen in de lift en toen de deuren dicht gingen, gingen ze meteen weer open: een collegaatje had de mazzel dat ze nog mee kon “liften”. Wat een heerlijke start !
Bij mijn eerste overleg vanmorgen presenteerde ik nog trots een bereikt gegeven en een uur later kreeg ik bericht dat het jl. vrijdag bereikte resultaat niet doorging. Tja….wat is er niet mooier dan op deze dag een blauwtje te lopen !!
Eigenlijk is deze maandag zo blauw nog niet. Ik kijk eens naar boven en zie inderdaad alleen maar grijze luchten. Ik geniet nog na van de sportieve zondagmiddag waarin ik een spektakelstuk van de bovenste plank mocht aanschouwen. Fortuna Sittard weerde zich als een duivel in de wijwaterbak en sleepte een punt uit een wedstrijd die 100 minuten lang strijd was.
Dat de temperaturen eindelijk eens onder normaal komen en het zo meteen zelfs gaat vriezen. Tja…dit willen we toch ! Met al de problematieken van opwarming van de Aarde mag het toch ook eens een graadje minder zijn ?
Een depri maandag die op één gebied misschien dé depri maandag genoemd mag worden. We zitten namelijk volop in een weerkundige depressie ! De barometer geeft 975 hPa aan. Een dieptepunt dat al meer dan twee jaar niet meer is voorgekomen. Is het niet fantastisch dit juist vandaag het geval is !
janpaparazzi 