De hemel huilde.

Gisteren kreeg ik te horen dat men maar de paparazzisite probeerde te raadplegen om informatie en foto’s over het hoogwater te zien.

De afgelopen week was het inderdaad paniek ! Het water kwam ! De beekjes werden rivieren en de rivier werd een zee van water. Ook onze regio ontkwam er niet aan.

Een week die eigenlijk heel normaal begon maar ineens sijpelden er berichten binnen van hoogwater. De ernst werd vooralsnog niet ingezien maar….. het bleef maar regenen !! Woensdag kwamen er berichten binnen van enorme watermassa’s die zich een weg baanden door de straten van dorpjes in de Belgische Ardennen en in het zuiden van Limburg. De gevolgen waren navenant: enorme verwoestingen en mensen die hebben en houden van het ene op het andere moment verliezen.

• 

Mensen komen voor de camera en doen hun verhaal. Huilende mensen en mensen die het gaande het gesprek niet meer droog houden. De hele existentie van mensen is zowel letterlijk als figuurlijk in het water gevallen. Jaren werk en in vele gevallen het levenswerk is ineens niet meer. Zomaar foetsj, verdwenen, afgelopen, uit !!!

De verhalen geven weer wat ik al zo vaak gehoord heb. Mensen die volop in de problemen zitten en niets meer hebben en dan zeggen: “maar kijk eens hoe het daar is afgelopen”. Of je in een ziekenhuis komt, een revalidatiecentrum of een rampgebied, de mens blijft toch relativeren door te vergelijken met anderen waar het noodlot nog erger heeft toegeslagen. Het houdt iemand overeind en zorgt ervoor dat het vizier op het herstel en de wederopbouw gericht blijft. Men is er immers nog want velen werden meegesleurd of werden totaal verrast door het wassende water en vonden de dood.

In deze ellendige rampweek verloor een vriend en zijn zoon afgelopen week zijn vrouw, moeder, partner, maatje en hun alles. Op de dag dat de hemel de hele dag huilde moest hij afscheid nemen van zijn echtgenote. Ook hij en zijn zoon zullen verder moeten en zullen een steunpunt en klankbord node missen. Het verdriet zal blijven en er zal nog heel wat water door de Maas stromen vooraleer dit zware verlies een plaatsje zal krijgen.

Ik wens alle getroffenen heel veel sterkte toe bij het opruimen, de wederopbouw en het verwerken van verlies van dierbaren.

E-Fietsen

Lange tijd voelde ik me éénoog in het land van de blinden. Iedereen maar aan de e-bike maar ik ? Nee ! Hiervoor voelde ik me nog veel te jong en sportief en fietsen op zo’n “foetelfiets” dat is toch geen fietsen ?

Maar als je een paar maal met vrienden en familie gaat fietsen en je bent de enige die zich in het zweet aan het trappen is dan besluit je uiteindelijk om mee te gaan in de vaart der volkeren en “e” te gaan trappen. En ik kan u nu al zeggen, misschien dat ik wel de enige blinde was óf zat er stront in mijn ogen ? In elk geval: e-fietsen is heerlijk !!!

• 

• 

• 

De keuze voor een e-fiets is in elk geval dat hij sportief moet zijn en veel versnellingen moet hebben. Een keuze die eigenlijk al heel gauw niet zo belangrijk blijkt te zijn; het enige dat telt op zo’n fiets zijn eigenlijk de e-versnellingen ! Moet ik eco rijden of moet ik wat meer boost geven ? Fietsen op een e-bike gaat tegen het “normale” in. Gaat het bergop dan schakel ik niet terug maar zet ik er een beetje “gas” bij en bij wind tegen: gewoon extra power !

Uiteraard zie je veel brokkenpiloten onderweg. De “oudjes” die zomaar midden op het fietspad stoppen om een foto te maken. Ook in een bocht stil staan is heel gewoon en als er een knooppuntenroute is dan kijk uit voor de knooppunt/verzamelpunt want hier staan alle fietsers inclusief fietsen midden op het fietspad. Bellen heeft weinig zin, de gehoorapparaatjes zijn uitgezet in verband met de rijwind en weet, agressief reageren heeft al helemaal geen zin want de oudjes weten toch alles het best ?

• 

• 

• 

Tja, nu hoor ik dus ook bij dit leger en mijn eerste vakantie met e-bike is er een die zeker voor herhaling vatbaar is. Het is genieten op zo’n fiets, je trapt je eigen niet dood en je komt in een heel gebied en bovenal, je bent tóch sportief bezig !

E-fietsen in de kop van Noord-Holland is een aanrader. Dichtbij huis zit je ineens in West-Friesland. Oorspronkelijk lagen Noord-Holland en Friesland aan elkaar en dit gebied (de kop van Noord-Holland) werd aldus West-Friesland genoemd. Herinneringen aan het Fries zijn er nog steeds, Friese namen, het dialect is verwant met het Fries en de Friese stelpboerderij is ook in West-Friesland onder de naam stolpboerderij (wonen en werken in één gebouw) volop aanwezig. West-Friesland is bekend om mooie steden als Alkmaar (jammer genoeg is er nog steeds geen kaasmarkt), Hoorn (het standbeeld van Coen staat er nog fier overeind !)én Enkhuizen, waarbij laatstgenoemde plaatsje echt de titel “klein maar fijn” meekrijgt. Het zijn steden die door de VOC Holland rijkdom hebben gebracht en dit heden ten dage nog steeds tonen. De weidse uitzichten, de sloten, de vaarten, de schapen, de bollenvelden én de luchten maken het hier pas echt hollands ! En…ik zou het bijna vergeten, met de e-bike door de duinen bij Julianadorp, Callantsoog, Schoorl, Petten tot Bergen en onderweg even van de fiets om heerlijk te genieten van zon, zee en strand !

• 

De e-bike: een prima vakantiefiets !

4 jaar geleden…..

vandaag is echt zo’n dag om eens terug te kijken in het verleden. Het is nat, het is frisjes voor de tijd van het jaar. Zo was het 4 jaar geleden dus ook ! Alleen…..in Nederland was het tropisch en de mussen vielen van het dak. De afgelopen maand heb ik geregeld de weerberichten gevolgd, ook de berichtgeving van de weersomstandigheden in Scandinavië. Momenteel zijn de temperaturen hoger dan bij ons en is 22 graden geen uitzondering.

In 2017 was dat wel even anders. Juni 2017 ging de boeken in als de koudste zomer sinds 50 jaar en achteraf ben ik blij dat ik juist die zomer mijn expeditie Noordkaap heb mogen doen. Wat warm en droog begon werd vanaf Zweden nat en koud. De handschoenen dubbel over elkaar en de wintermuts onder de helm want de wind was ijzig en guur.

een heerlijk maaltje…….

Het zoeken naar slaapgelegenheid, het zorgen voor eten, de “troubles” (pech) met de fiets, de angstige momenten in tunnels en tijdens de rit en last but not least de dagelijkse kilometers door weer en wind zorgden ervoor dat ik helemaal naar de vaantjes was toen ik samen met zoon Bas het noordelijkste puntje van het vasteland van Europa en het hoog(s)tepunt van mijn fietsleven bereikte.

• 

• 

• 

De mooie herinnering blijft en 30 juni 2017 kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren. Door een defecte velg bleef het 35 lange en zware kilometers billen knijpen. Maar, het bleef ook genieten van het samenzijn met mijn zoon en beseffen dat de mens maar heel klein is in een dergelijke omgeving. Het noordelijkste puntje van het Europese vasteland is onherbergzaam en indrukwekkend. Sneeuwpartijen, stilte, één weg – de E 69 – die hier in dit desolate landschap doodloopt in de Barentszee.

Ook al is het leven vooruit blijven kijken, soms is achterom kijken ook geweldig. Mooie herinneringen ophalen maken het allemaal juist nog wat specialer. Hierbij nog een paar nooit gepubliceerde foto’s van het gebied dat 700 km boven de poolcirkel ligt.

• 

• 

• 

• 

Zondag…!

Het is zondag vandaag. Niet zomaar een zondag overigens. Na een behoorlijke onweersklap en een royale regenbui van afgelopen nacht komt in de vroege morgen al meteen de zon kijken. En eerlijk is eerlijk, zo hoort het ook, vooral op Zondag!

Vandaag is het de laatste zondag van de lente, morgen is het zomer! Zomerse omstandigheden worden verwacht; goed weer en…activiteiten buiten! Vandaag is het dus ook uitkijken naar die te verwachten zonnige zomer.

En…vandaag is het een zomers zonnige vaderdag! Uiteraard op gepaste afstand- 14 dagen later- van moederdag maar het feest is er niet minder om. Vandaag ben ik weer trots op mijn kinderen die me volop in het zonnetje zetten en weten dat ze mij door hun aanwezigheid het grootste cadeau doen.

Zondag, eigenlijk al een erg oude benaming voor een dag die zijn naam zo vaak eer aandoet. De Grieken en Romeinen noemden de dagen vaak naar hemellichamen en de dag van vandaag werd dies solis genoemd, “de dag van de zon”.

Snikheet !

De weersvoorspellingen zitten keurig op één lijn. Temperaturen van boven de 30 graden ! Maar goed dat fietskleding dun is en een open rits heeft. Twee sokjes, een broekje, een shirtje en een helm en…fietsen maar ! Een beetje rijwind en je zou zeggen: dat is pas heerlijk !

Of het verstandig is met temperaturen boven de 30 graden te gaan fietsen is toch wel een andere verhaal. Een aantal jaar geleden “presteerde” ik het nog om bij een temperatuur van 37 !! graden “gek van de Mont Ventoux” te worden door deze “kale berg” oftewel “de reus van de Provence” drie keer op een dag te beklimmen. Inderdaad, achteraf gezien écht gekkenwerk. Een vroege start ? Nee, rond de klok van 8 uur zat ik pas op de fiets en dus was het ploeteren op het moment dat de “koperen ploert” vol op mijn bol scheen. ’s Avonds om 19.00 uur had ik “mijn taak” volbracht, de zon ging al bijna onder en dat bij temperaturen van nog altijd 35 graden ! Wat was ik trots en wat was ik helemaal naar de vaantjes ! Ik was trots dat ik me “cingle” van de mont ventoux mocht noemen. Nu besef ik dat ik eigenlijk pas een echte domme gek was die dag…..

• 

• 

links: bijna de derde keer boven en keikapot rechts: de tweede keer boven en blij dat ik nog twee vingers kon opsteken

Voortschrijdend inzicht heeft me doen beseffen dat het bij hoge temperaturen goed is om het fietsen eens over te slaan. Fietsen bij temperaturen van 25 graden is voor mij maximaal en dan nog is het zuinig blijven. Het liefst al voor 9.00 uur op de fiets, twee volle drankbussen mee, geen lange afstanden en…. als het even kan dat doen wat ik jaren aan me voorbij heb laten gaan: dat terrasje pakken en gaan voor die heerlijk blonde rakker. Om in de sfeer te blijven wordt het wel een “radler 0% met een beetje citroen”.

Fietsen, een gezonde bezigheid maar, blijf je gezonde verstand gebruiken ! Zeker als het snikheet is.

Donkere wolken

5 juni 2021. Meteorologisch mag het dan wel zomer zijn maar als ik naar buiten kijk is het eerste wat ik doe een appje plaatsen op de livestrongracers groepsapp met de vraag: “wat doen we..??”. Het tijdperk van nat worden is voorbij en liefst heb ik nu een zonnetje en aangename temperaturen.

Ook al is het droog, ik kijk op alle weerberichten die er maar te zien zijn op internet en als ik dan ook nog eens naar de buitenradar kijk die aangeeft dat het droog blijft zoek ik toch nog even verder naar de motregenradar. En ja…..die geeft regen ! Zou er dan toch “positief” gereageerd worden op mijn vraag op de groepsapp ? Het is behoorlijk bewolkt en als mijn “wolkenkennis” me niet in de steek laat dan kan ik alleen maar zeggen dat we het niet droog houden.

Het enige wat ik op mijn bijna “smeekbede om maar niet te gaan” te horen krijg is: “om 9.00 uur aantreden”. Tja, en dan ben ik inderdaad zwak en hijs me in mijn pakje om klokslag 9.00 uur aanwezig te zijn bij de start op het Paparazzipleintje.

De eerste die komt is Hans. Een hele klaagzang krijg ik meteen over me heen gestort: van corona perikelen in de familie tot uitgestelde familiaire ziekenhuisopnames en heftige kluswerkzaamheden in huis waarbij hij tot slot nog orakelt dat de nieuwe ketting niet doet wat ze moet doen. Na deze “kettingreactie” verschijnen Peter en Rene ten tonele en gaat het meteen op pad: een rondje “modermaas”. Denkt Hans nog dat het naar het zuiden gaat, hij krijgt de deksel op de neus, het wordt vandaag een “ode aan Frans Boermans-rondje” waarbij namen als Boekend, Ven en Schandelo voorbij zullen komen. Peter heeft weer behoorlijk wat knutselwerk moeten verrichten want Jan kon niets met de slagersactie – “mag het ietsjes meer zijn” van Peter, die uiteindelijk de route toch nog zo’n 5 km wist in te korten.

Onderweg wordt lekker gepraat over ditjes en datjes én…over de mooie route die Peter weer gemaakt heeft. Verkeersluwe wegen en door mooie natuur. De stad is niet ver weg maar…niet te zien. Af en toe wat gekraak maar geen ree te bekennen. Het is de ketting van Hans ! die de kettingfabrikant in gedachten al een boze brief aan het schrijven is……

De donkere wolken hangen nog steeds boven ons en “in the middle of nowhere”, ergens tussen nergens en niets worden de donkere wolken nog donkerder: val Hans !!! Het is dat we iets achter ons horen en omkijken en hem zien liggen en…. behoorlijk schrikken. In de afvaart van een houten brug is zijn voorwiel weggeklapt met gevolg dat hij erg hard onderuit gaat en…niet verder kan. Een abrupt einde van een mooie tocht en ineens is het zorgen dat er hulp komt en het thuisfront op de hoogte stellen.

“Samen uit, samen thuis”, het motto van samen fietsen is plots niet aan de orde en zorgen dat Hans hulp krijgt en zijn fiets ergens gestald kan worden. Dat hulp vanuit Venlo gelukkig binnen 20 minuten op deze onherbergzame plaats kan komen (ik zou niet weten waar we ergens waren !) is te danken aan Peter en de mobile telefonie die coördinaten kan zien. De beschadiging aan de fiets, de helm (en die blijft hoofdzaak !) en kleding zijn slechts bijzaak. Hoofdzaak is dat Hans voorspoedig zal herstellen van de lichamelijke breuken, kneuzingen en schaafwonden. Een ongeluk dat wederom in een klein hoekje zat.

Dat hierna door Peter, Rene en ondergetekende de kortste weg naar huis genomen wordt en rondje “modermaas” ineens nog eens 15 km ingekort wordt mag niet als verrassing heten. Een lichtpuntje was vandaag ver weg: het bleef een donkere dag !!!

tijd !

“zoals het klokje thuis tikt, zo tikt het nergens”, een spreekwoord met de betekenis dat het nergens zo goed is als thuis.

Op deze vroege zondagmorgen moet ik wel een paar keer aan dat klokje denken. Het lijkt wel of de sportiviteit iedereen uit huis heeft gekregen. Massaal zijn de fietsers aan een hernieuwde aftrap van “hun” fietsseizoen begonnen. Wat al maanden alleen maar op tv te zien was is plots ook realiteit bij de trimfietsers: men mag weer met een fietsgroep op pad.

Voor deze zondagmorgenrit heb ik toch maar de wekker gezet ! Om 9.00 uur wordt “afgetrapt” en in de wetenschap dat iedereen staat te trappelen van ongeduld om weer met de groep te gaan fietsen kan ik het me niet permitteren om ook maar één minuut te laat te zijn.

De routecommissarissen Rene en Peter zijn druk in de weer geweest met het maken van een route en uiteindelijk “de derde keer was de goeie keer” kwam er dan een route uit die – volgens de heren – zou moeten tikken als een klok ! Inderdaad, met passen en meten wordt de meeste tijd versleten !! Als schot voor de boeg krijg ik te horen dat het “nagenoeg” vlak zal zijn en dat alleen de “Opstraat” een kleine hindernis zal zijn. Het aantal af te leggen kilometers wordt bij de start al aangegeven en….. meteen wordt erbij vermeld dat we om klokslag 12 weer thuis zullen zijn.

Windkracht 5 tegen en Hans is weer vlijmscherp: hij snijdt als het ware door de wind. De tand des tijds heeft nog helemaal niet aan hem geknaagd. De ene keer is het Rene die naast Hans fietst om hem te manen toch wat langzamer te gaan en de andere keer is het Peter die zijn laatste adem geeft om Hans maar tot de orde te roepen. De opdracht die ik meekrijg is: 1) zoveel mogelijk in het zog van Hans, Peter en Rene te fietsen (en dat valt niet mee, geen greintje vet en te zeer afgetraind) en beschutting vinden achter hun is een ware kunst en 2) adem sparen en alleen wat zeggen als het te hard gaat.

Als Peter aangeeft dat we naar “de Windhoek” gaat vraag ik me echt pas af of we op tijd terug zijn of dat Peter de tijd aan zich heeft. Dat het weliswaar naar de hoek gaat waar vanuit het waait…..inderdaad ! Via de Groenstraat gaat het richting Tongerlo en als ik om me heen kijk: alles is groen ! De bomen, de weilanden, de bermen, zelfs de pakjes voor me zien er frisgroen uit. En het zal groen blijven ! Plaatsen als Wijshagen, Grote-Brogel, Reppel en Beek schieten aan me voorbij en als ik ook nog eens het straatnaambordje “Betonweg” zie dan voel ik me weer even een Flandrien.

• 

Zat het tempo er tegen de wind behoorlijk in. Op de terugweg – de wind behoorlijk in “’t hat” – gaat het aan een doorfietstempo terug. Geen gejakker maar een tempo waarbij genieten van dat praatje én, boven alles genieten van de omgeving voorrang boven alles krijgt. Ineens lijkt het of we alle tijd van de wereld hebben en toçh….in een mum van tijd zijn we weer de grens gepasseerd en gaat het richting Horn waar we, met de precisie van een Zwitsers uurwerk, exact om 12.00 uur weer arriveren.

Conclusie van een zondagmorgen rit: de tijd ging snel en…we gebruikten hem wel !!!

De Eindstraat (19)

“De Eindstraat in Horn is uniek! Een straat zoals er geen is in Limburg”. Dit zijn de vrij vertaalde woorden van Jim Taihuttu, regisseur van de oorlogsspeelfilm de Oost. “Het karakter van deze straat past precies in ons “filmboek”, een statig huis, niet gelegen naast een kerk en een straat die nog steeds karakteristiek is voor de na-oorlogse tijd”, dat is wat wij willen”, aldus Taihuttu.

In augustus 2018 werd bij mij aangebeld en kwam de vraag of ons huis mocht dienen als decor voor de speelfilm ” de oost”. Voordat iemand iets over deze film wist werden we op de hoogte gesteld van het script. Een verhaal waarin soldaat Johan (Martijn Lakemeier) vanaf het thuisadres (de Eindstraat !) wordt uitgezonden naar Nederlands Indië, waarin hij in de ban komt van legerkapitein Raymond Westerling, ook wel ’s lands beruchtste commando genoemd in verband met zijn zuiveringsacties in de Oost. Vervolgens stond enkele maanden later een heel team op de stoep om een kijkje te nemen. Hierna hoorden we een tijdje niets totdat in het voorjaar van 2019 ineens weer contact met ons werd opgenomen en volgden er noig een paar bezoekjes. De straat en het huis zijn uitstekend voor de opnames !

• 

• 

• 

Ons vooroorlogse huis zou als thuisadres dienen van soldaat Johan. Wat er op ons afkomt weten we niet maar we beseffen wel dat het iets unieks is dat te gebeuren staat. Dat op het laatste moment ook een slaapkamer gebruikt zou worden, dat een woonkamer wordt ingericht voor de sminck- en kledingploeg, dat een andere kamer voor de producent en regisseur dienst doet en we ineens 25 man over de vloer hebben zorgt ervoor dat we ons even “als in een film voelen”. Niet alleen de straat wordt de filmarena, ons huis is plots een heuse filmarena met de voordeur als artiesteningang.

Op 23 september 2019 is het zover en wordt het druk in de straat. Het is filmdag. De straat wordt afgezet, schijnwerpers worden opgezet, lampen worden afgeplakt, een oude bus en auto arriveert, het huis stroomt vol, de acteurs verschijnen, de scenes worden gedraaid. Midden in de nacht zorgen de schijnwerpers op onze achterplaats ervoor dat het in de slaapkamer dag wordt. Backstage maken we de hele heisa rond het maken van een film mee waardoor we toch wel een heel ander beeld krijgen van het acteer- en filmwerk.

• 

Door corona ligt de bioscoopwereld al een hele tijd stil. De geplande première in 2020 is diverse malen uitgesteld en nog steeds zal de film niet in de Nederlandse bioscopen te zien zijn. Toch gaat de film online ! De Oost is – als eerste Nederlandse speelfilm ! – verkocht aan de Amerikaanse streamingsdienst Amazon prime video. Vanaf morgen, donderdag 13 mei, zal de film “De Oost” – en dus ook klein stukje Eindstraat – de wereld over gaan. Het is een film die al heel wat stof heeft doen opwaaien voordat iemand ze in totaliteit gezien heeft. De film wordt omschreven als “even grandioos als problematisch”. Een film waar de klasse vanaf druipt en een film met subliem acteerwerk. Volgens kenners is het een driesterrenfilm met een extra ster voor het gedurfde lef.

• 

De Eindstraat, straat met geschiedenis. Vanaf morgen niet alleen straat met een lokale geschiedenis plots zal de straat terug in de tijd gaan en in de film de Oost internationaal in de schijnwerper komen te staan !

Typisch

Voordat ik me aan dit stukje waag heb ik maar eens het woordenboek erop nageslagen. Het resultaat mag er wezen. Zegge en schrijve 21 hits gaf het woordenboek als ik de betekenis van het woord “typisch” wil weten.

Nou, ik wil niet spannend doen, hieronder volgen alle 21 woorden waarbij ik u wil triggeren om misschien eerst zelf aan de slag te gaan met het bedenken van woorden die “typisch” zijn.

In het woordenboek staat achter typisch: 1) Apart 2) Bijzonder 3) Bizar 4) Buitenissig 5) Curieus 6) Dwaas 7) Eigen aan 8) Eigenaardig 9) Eigenaardig karakteristiek 10) Excentriek 11) Extravagant 12) Gek 13) Karakteristiek 14) Kenmerkend 15) Maf 16) Mal 17) Merkwaardig 18) Merkwaardig karakteristiek 19) Ongewoon 20) Specifiek 21) Tekenend

Of u er al dan niet mee aan de slag bent gegaan, ik ben aan het denken gezet omdat ik enkele weken geleden geconfronteerd werd met de uitspraak: “een typisch Jan-rondje”. Afgelopen woensdag ging ik met vaste fietsmaat Hans op pad. Hans durft het al bijna niet meer te vragen maar uiteindelijk kwam het hoge woord er toch uit: “waar gaan we vandaag naartoe..?”, waarop mijn antwoord resoluut luidde: “Boekoel, en dan zien we wel weer”.

Op de hieronder getoonde kaart ziet u dan het “typische Jan-rondje”.

“typisch Jan-rondje”

Als ik naar de kaart kijk valt me één ding meteen op: we zijn niet in Boekoel geweest ! Meteen kan ik een aantal woorden afstrepen. Het is “fietsen op een zakdoek”. Iets meer dan 60 km op de fiets en niet verder komen dan 15 km van huis ! En verder vraag ik me af of er wel zoveel bochten zijn in het gebied waar we gefietst hebben, 1 km rechtdoor fietsen schijnt een zeldzaamheid te zijn.

Tja, laat het tekenend zijn, een mooie tekening heeft de route in elk geval opgeleverd. Misschien ziet het allemaal een beetje gek uit, bijzonder was de route in elk geval, geen enkele binnenweg werd overgeslagen en het middenlimburgse wegennet werd weer eens binnenstebuiten gekeerd. De meningen na de route waren in elk geval unaniem: het was weer eens bijzonder. Kortom, een typisch rondje !!!

Morgen ga ik wederom met Hans op pad. Wellicht dat hij een mooie route heeft want anders kan ik u nu al zeggen dat het een “typisch Jan-rondje” zal worden.

Rondje Kemptien.

Op deze zaterdagmorgen is het best nog frisjes. Net geen 10 graden en met een wind uit het noorden voelt het al gauw enkele graden frisser aan. Als ik met mijn fietsvrienden zou fietsen dan zou het noordwaarts gaan. Eerst wind tegen zodat de terugweg met “wind in ’t hat” aangesneden kan worden.

Maar, de vrienden die mee willen fietsen zijn vandaag dun gezaaid en dus ga ik maar alleen op pad. De eerste beslissing moet al thuis genomen worden: ga ik links af of ga ik toch maar rechts af ? en vervolgens is elk kruispunt een punt van overweging. Gelukkig hoef ik niet al te lang na te denken bij de kruispunten. De wind lekker mee en dus fietsen maar.

Ineens zit ik in de hoek van Putbroek. Menig niet fietser zou zomaar een atlas of tom tom erbij moeten pakken om in Putbroek uit te komen. En dan te bedenken dat Putbroek in 1931 ooit wereldnieuws was vanwege “het drama van Putbroek”. Maar liefst vier moorden op een paar maanden tijd. Achteraf bleek dat de jachtopziener geen mededogen kende met vier stropers. Wellicht dat veel fietsers het “moordkruis van Putbroek” al vaak gepasseerd zijn maar het verhaal erachter niet kennen.

In Putbroek weet ik het ! Ik ga mijn weg vervolgen richting enkele andere “exoten” onder de plaatsnamen. Vanuit Putbroek is het een kattensprong naar de “Deelgaard”. Vroeger waren het twee kernen: Maria Hoop en Diergaarde. Diergaarde had zijn naam te danken aan het thans niet meer bestaande “hof Diergaert” en Maria Hoop bestaat vanaf 1955: de plaatselijke kerk was gewijd aan Maria, moeder der heilige hoop.

• 

En met die kennis “oppe tes” vervolg ik mijn weg en kom uit in het zuidelijkste puntje van mijn reis: Spaanshuisken ! Ook dit is zo’n typisch gehucht dat men met de auto niet gauw zal vinden. Spaanshuisken is een ware exoot onder de Nederlandse plaatsnamen. Het scheelt niet veel of ik ben over de grens maar de kentekens zijn hier Nederlands, de mensen spreken Nederlands, kortom, niks Spaans !! Dit buurtschap is gebouwd rond een oud tolhuis, dat stamt uit de dagen van Filips II, die naast koning van Spanje ook heer der Nederlanden was (1555-1581).

Vanuit Spaanshuisken begin ik aan de terugweg. Oei, de wind staat niet zo goed maar de omgeving is machtig mooi. Het gele landschap van de lijnzaadvelden en de vennen en weiden maken het een echte natuurtocht. En, ik heb nog een uitsmijter op het programma staan betreffende de exotische plaatsnamen. Enkele kilometers te noorden van Spaanshuisken kom ik in “Kemptien”. Maar goed dat er een 30 km zone is, anders ben je er voorbij zonder het in de gaten te hebben ! Als ik er doorheen fiets bedenk ik me dat ik aan de inwoners van welke plaats dan ook aan de westelijke Maasoever eens moet vragen om even asperges te halen in Kemptien. Ik denk dat men allereerst zal zeggen: “die kan ik dichterbij kopen” en vervolgens zal men ongetwijfeld zeggen “waar ligt dat dan…??”. Nou, ik kan zeggen dat Kemptien een typisch grensgeval is. Hoe je er moet komen..?? Nou gewoon via Putbroek, Deelgaard, Spaanshuisken en dan noordwaarts en je bent er……..

• 

En voor degenen die het dan nog niet weten, gewoon eens met me mee fietsen !! Oh ja, Zelfs een mooi e-bike rondje; vanuit Horn 55 km !