De E-bike (1)

“Het gemak dient de mens” zijn woorden die ik mijn moeder vaak hoorde zeggen. En inderdaad, het gemak dient de mens. Het is pruimentijd, vriend Thei heeft weer geplukt, geraapt en uitgedeeld. Jaar in jaar uit maakt hij het iedereen gemakkelijk: hij plukt, wij hoeven het alleen maar op te eten ! Het schrijven van een verhaaltje ? In pruimentijd kan ik de klok er niet op gelijk zetten, het is meer een zoete inval.

De vakantie zit er weer op. Het was genieten met een hoofdletter. Heerlijk weer, heerlijk pure natuur en cultuur en daarnaast nog eens sportief onderweg: op de e-bike ! Sinds vorig jaar ben ik ook om en ik kan zeggen dat het heerlijk fietsen is op zo’n e-bike.

Zei ik ooit dat dit niets voor mij was. Ik voelde me te jong, te zeer fietser, te sportief en noem nog maar een aantal dingen dingen om maar vast te houden aan gouwe ouwe trapfiets. Maar…..één ritje met e-bikers en ik als enige op een gewone fiets deed me meteen helemaal omslaan. Niets “foetelfiets” ! Het is net zo goed volop bewegen en heerlijk samen toch ritjes maken van zo’n 50 km. Ik hoor de anderen klagen over pijn aan het achterwerk en….kan alleen maar meeklagen want ook ik moet geregeld van het zadel om de druk op mijn achterste te ontlasten. En dat terrasje na een km of 20 tot 25….heerlijk !!!

Gingen de fietsvakanties vroeger naar Santiago de Compostela of Noordkaap met “zelftrapper”en waren de dagetappes tussen de 100 en 200 km, nu zijn het e-bike vakanties waarbij de fiets achterop de auto plaats neemt tot we op de vakantiebestemming zijn en gaat het door duinen, tussen bloembollenvelden en over gravelpaden langs bergrivieren.

Fietsen tussen de bergen

E-biken is genieten totdat……….

Afgelopen week gingen we een toertje maken. Rustplaats was het bourgondische marktplein in Maaseik waarbij ik me een heerlijke “gele rakker” (een Chouffe) cadeau deed want die meende ik toch wel dik verdiend te hebben na een mooie route langs de Maas. Terug bedacht ik me om maar langs Maaskantje en de “buitengebieden” van de gemeente Leudal te fietsen.

En toen gebeurde het ! Lek !! Ja……sommigen zullen zich afvragen of zoiets wel kan bij een e-bike maar ik kan u op een briefje (en dit berichtje) geven dat het zeer goed mogelijk is. Mijn achterband is leeg en ook al ben ik al in “mijn gemeente”, toch is het nog een kilometer of 17 om thuis te komen. In zo’n geval hoeft goede raad niet eens helemaal zo duur te zijn !

In mijn achtertasje zit een reparatiesetjes en dus maar meteen aan de slag. Gelukkig had ik water bij me zodat ik door wat water in mijn hand te schudden op zoek ging naar dat verdoemde gaatje. Tja…..dit lukte dus ook niet. Gelukkig zit het reparatiesetje in een doosje en dus maar het hele materiaal uit het doosje, water er in en op zoek naar dat “loch”. En ja hoor……eureka ! gevonden ! En dus…na een kwartiertje kon het weer op pad, veel sneller dan iemand op te bellen, iemand naar huis laten fietsen, anwb bellen of wat dan ook.

In de hoop dat het jullie nooit zal overkomen en…mocht het ooit toch gebeuren dan zeg niet dat je nergens van wist !

Eva wint de Tour (1)

Het is 2010 als ik het eerste berichtje schrijf over Lars Quaedvlieg die in 2023 in Parijs in het geel over de finish komt en zich als tourwinnaar mag huldigen. Inmiddels zijn 12 jaar voorbij en Lars fietst nog steeds de stenen uit de weg. Koersen in Polen, Hongarije en zelfs Afrika en als de weg ook maar iets oploopt…Lars zit vooraan. Om op professioneel niveau de Tour de France te rijden en…als eerste te eindigen is toch van een ander niveau. (Zie ook Lars wint de Tour 1 tm7)

Maar…de appel valt niet ver van de boom! Lars heeft een vriendin, Eva. Een slimme meid, een sportieve meid! Deze 25 jarige wiskundige ging op 16 jarige leeftijd al met school naar het wk crosscountry in Israël en..op deze leeftijd werd ze speelster in het 1e hockeyteam van Nijmegen. Sport als grote hobby en naast teamsport ook groot liefhebber van ” de koers”. De liefde voor de fiets kreeg ze van haar opa, die in 1980 plots vanuit “neutjesrang” midden in de schijnwerper stond bij de huldiging van Joop Zoetemelk in Parijs. Eva’s opa haalde het wereldnieuws toen hij “all over the world” op de foto stond waarbij hij Joop bijna doodknuffelde..!

Elk jaar samen met vriendinnen op fietsvakantie en in 2021 zomaar “glazen-bol-tourwinnaar” Lars tegen het lijf lopen. Ze viel op Lars maar door het fietsen viel ze ook bij fietskenners op en kwam in het voorjaar zomaar terecht in de profploeg Le col Wahoo.

Eva wint de Tour!

En dichterbij een touroverwinning dan nu door de a.s. tourdeelname kun je bijna niet zijn: Eva van Agt maakt zondag haar opwachting in Parijs. De eerste deelname zal er zeker een zijn volgens de lijfspreuk van Pierre de Coubertin ” deelnemen is belangrijker dan winnen” maar ik weet zeker, Eva wil meer. Aan haar opa zal het niet liggen. Die komt haar in elk geval die dikke knuffel geven!

Dus vanaf zondag: volg en supporter voor Eva!! Want….Eva wint de Tour!!

De Tour

Het is juli, hoogzomer en de mussen vallen van het dak. Wat een temperaturen! Zal de thermometer het wel aankunnen? Of wij het aankunnen? Voorzichtigheid is geboden en niet al te veel inspannen is erg wijs. De 4-daagse wordt zelfs een 3-daagse.

Als ik dan de Tour de France op tv volg dan wordt door velen verondersteld dat dat fietsen zomaar even gedaan wordt. Ik kan u verzekeren dat dit niet zo is. Het tempo ligt rond de 50 km/u, de wegtempetatuur rond de 50 gr. daarbij nog eens bergop en nog eens bergop dan is de bijnaam “slaven van de weg” de enig juiste. Harde labeur en voor de meesten net een droog broodje aan verdiensten.

De Tour de France 2022 komt op veel plaatsen waar ik ook gefietst heb. Ook al ben en was ik geen schim van een profwielrenner, veel bergen en bergpassen staan toch maar mooi op mijn lijstje.

Ging het in de eerste tourweek naar het “plateau van de mooie meisjes”, reeds jaren voordat deze verschrikking in het Tourboek werd opgenomen mocht ik al diverse malen kennis maken met deze vogezenberg. Het tweeluik Telegraphe(goed te doen) en G(rrrrrr)alibier maar ook passen als Lauraret, croix de Fer en Alpe d’Huez, ik heb mogen ervaren hoe zwaar het is om soms wel meer dan 20 km bergop te fietsen.

Het ijzeren kruis boven op de gelijknamige col

En..ook in de Pyreneeën moet het peloton 3 dagen door de hitte. Ooit fietste ik met meer dan 30 graden door de Arriege. Het peloton gaat hier over de port de Lers (meer dan 11 km a 7%). Na afloop van mijn tocht door de Arriege was het dorpsbeekje te klein…iedereen was aan het pootje baden! De twee volgende dagen komt het peloton weer over mij bekende bergen, de Aubisque (wim van Est viel hier 30 m. naar beneden en zijn pontiac tikte nog!), de Solour en als sluitstuk de Hautacam. Deze laatste ervaar ik nog steeds als een verschrikking, wellicht mede ook omdat ik daar midden in een onweersbui omhoog moest.

En als dit alles voorbij is dan kijk ik eens naar mijn tourpouleklassement. Het zal tegenvallen maar..meedoen is belangrijker dan winnen.

En wie de Tour wint? Het zal een topper zijn die mede door het goede werk van zijn knechten in Parijs op het podium zal staan. Eigenlijk zijn het allemaal winnaars..!

Wie de Tour niet wint ? Lars in elk geval niet. Hier heb ik meer dan genoeg over geschreven. In mijn volgende blog meer hierover. Of….toch al een tipje…Eva gaat hem winnen!

Naar de Peel ….!!!

Zestig jaar geleden was het een begrip als in de zomer gezegd werd dat we naar de Peel gingen. Naar de Peel betekende wel degelijk: we gaan zwemmen !! In die tijd was alles nog strikt gescheiden: de mannen naar links, de vrouwen met kinderen rechts en de gezinnen in het midden. Ook toen waren het al warme zomers want mijn vader schreef ooit een brief naar ons vakantieadres waarin hij optekende dat hij met de kippen naar de Peel was geweest, zo warm was het !

We kenden maar één Peel en dat was “onze” Peel, de Peel bij Heel, de Heelderpeel !

Als ik samen met Hans ga fietsen op zaterdagmorgen dan denk ik: vandaag gaat het naar de Peel. We fietsen uiteraard eerst via de Napoleonsweg langs “mijn” Peel, het natuurbad waar ik leuke herinneringen aan heb. Ik denk ook even terug aan die minder leuke herinneringen, zo brak ik mijn pink toen we toch wat ruig met dat balletje aan het spelen waren en…zo landde vriend Marcel (met bijrijder Jan) met zijn nieuwe auto bij het oprijden van de parkeerplaats ooit op een betonnen paaltje……

Vanuit Heel en Grathem gaat hete binnendoor – door het weidse achterland van Heytse – naar die andere Peel. Een Peel die bij iedereen bekend is maar waar we als kind nog nooit van gehoord hadden: De Grote Peel !, het uitgestrekt gebied tussen Leende, Asten, Meijel, Deurne, Griendsveen, Helenaveen en Helden.

In Meijel (de gemeente Peel en Maas) gaan we het Peelgebied in en alles ademt hier “Peel”. Het Peelgebied is een grensgebied tussen Limburg en Brabant en in elke plaats weet men dat men in de Peel zit: restaurant d’oude Peel, recreatie Peel en bos, Peelheide, Peelvenhoeve geven het overduidelijk aan ! Als we even later ook nog eens langs het blote voetenpad Toon Kortooms fietsen dan doet me dit denken aan al die verhalen van Kortooms over het Peelgebied.

De mooie weg van Griendsveen naar Helenaveen langs het water en de boerderijen met namen als Willem II, Emma, Oranje en Wilhelmina geven aan dat het hier rond 1900 te doen was. Hier ging het om het veen waar de huiskamers mee werden warmgestookt. Hier was het een drukte van jewelste, hier werd harde labeur geleverd door mensen die van heide en verre dag in dag uit moesten ploeteren voor een appel en een ei.

Ook denk ik even aan dat liedje van Rowen Haeze, “de Peel in brand” . Gelukkig staat de Peel niet in brand..het zijn mijn kuiten die in brand lijken te staan ! Het gaat hard want op een kleine drie uurtjes worden toch maar 85 km weggetrapt.

Na Helenaveen steken we weer de “grens” over. We komen in de Limburgse hoek met exotische namen als ” Belgenhoek” en Grashoek” en beseffen dat we weer bijna thuis zijn.

en oh ja..is 85 km te ver…..? met de auto naar Meijel en van daaruit op de e-bike de Peel in en pauzeren in een van de leuke stops in Griendsveen. Het is aan te bevelen.

vaderdag

Vanaf de geboorte van mijn eerste kind (en het zijn er vier geworden !!) mag ik me trotse vader noemen.   Vaderdag vieren ?? Ik heb er nooit zoveel mee gehad. De ene keer zat ik op de fiets richting Santiago de Compostela, een andere keer was ik – samen met zoon Bas overigens – op weg naar de noordkaap en soms zat ik ik Italië of Duitsland.

Ik kan me nog herinneren dat ik op de kleuterschool bij zuster Palmeria werkjes meekreeg voor pa en op de lagere school gedichtjes moest instuderen. Wat een feest was vaderdag ! Toen zoon Jip met een gekleurde kei (van een vader) voor zijn vader kwam stelde ik voor de kei bij de vijver te leggen. Dit werd resoluut door Jip afgeraden immers, de verf zou van de steen gaan. Een kei die nog steeds dat prominent plaatsje in de studeerkamer heeft…!

Vaderdag ? Tja…..zoals het hoort is het een dag die na moederdag komt ! Verschil moet er immers zijn ! In 1909 werd Vaderdag voor het eerst geïntroduceerd, dit was door dochter van een oud veteraan uit de Amerikaanse burgeroorlog. Zij had zoveel begrip voor haar vader dat ze besloot om hem een dag extra in de watten te leggen. De eerste Vaderdag vond plaats op 19 juni 1910, precies 112 jaar geleden.

Met het verstrijken van de jaren en corona en andere lichamelijke problemen nog vol op het netvlies weet ik dat wat gevierd kan worden ook gevierd moet worden, pluk de dag !  Vandaag geniet ik van de kinderen en het samen zijn en zeker zal ik ook af en toe een knipoog naar boven geven want  pap, voor jou was het vaderschap maar van korte duur.

Het feest kan en mag beginnen!

De tijd gaat snel !

Het mooie aan facebook is dat er geregeld herinneringen naar voren komen die leuk zijn om terug te kijken en die terugkijken die herbeleving geven. Foto’s van Liz en Pippa toen ze “nog klein” waren, foto’s van bloemen die enkele jaren al volop in bloei stonden en nu nog in de knop zitten of foto’s van belevenissen op de fiets !

Zat ik acht jaar geleden op de fiets naar Santiago de Compostella en ging die jongensdroom in vervulling. Een reis die men kan vergelijken met het alledaagse leven: ’s morgens op pad en niet weten waar men ’s avonds terecht komt, de ene keer voorspoed, de andere keer pech waarbij uiteindelijk toch weer alles goed komt. Het was een reis waarbij maatje Robert en ik het goede weer tegemoet fietsten en mooie steden onderweg aandeden (o.a. Tours, Burgos, Leon) om uiteindelijk bij het graf van Sint Jacob uit te komen en daarna nog even door te gaan naar Finisterre (het einde van de wereld) en tot slot Porto te bekijken.

Vijf jaar geleden was het andere koek: de expeditie fietsreis naar de Noordkaap als top van mijn fietsgebeuren. Op 29 mei ging het van Hemmoor (de naam zegt al dat het een verlaten gat was) naar Rendsburg waar ik met de fiets (*met volle bepakking) de roltrap pakte en…..weer net zo snel omlaag kukelde……. Herinneringen die ik kan nalezen omdat de dagelijkse verhaaltjes door fietsvriend Joseph mij zijn aangeboden middels een lijvig boekwerk. Een reis die begon als een reis naar de tropen, zo warm was het ! Maar….gaandeweg vroeg ik me af en toe toch eens af waar ik aan begonnen was: de koudste zomer van de laatste 50 jaar (inmiddels 55 jaar !) met sneeuw, vorst, hagel, regen en koude wind. Laag over laag moest aan en een Nederlands wintertje stelde er niets bij voor.

eenzaam Zweden (oh ja, rechts één van die mooie pauzeplaatsen ! een bankje ? een overkapping ?

De afgelopen jaren is er behoorlijk wat water door de Maas gestroomd, soms zelfs veel te veel ! De geplande reis (dat rondje Noordzee van pakweg 5000 km) is er niet van gekomen. Of er toch nog ooit een fietsavontuur komt ? Ik denk aan de woorden van mijn moeder : “stelt niet uit tot morgen wat gij heden kunt bezorgen” en “de tijd gaat snel, gebruik hem wel”.

Nao veure Fortuna…!!

Voetbalseizoen 2022/2022 zit erop. Een seizoen dat ik – veelal samen met broer Arno gebroederlijk naast elkaar op de zuidtribune heb gesupporterd voor de enige Limburgse eredivisieploeg: Fortuna Sittard. Wat een seizoen was het ! Veelal liepen de spelers achteruit en achter de feiten aan maar toch….. het publiek bleef komen en de spelers steunen. En ook wij waren er weer bij en zongen het clublied “nao veure fortuna” luidkeels mee. Het lied wordt gezongen als de spelers de arena betreden en het volk staat allemaal op de banken als wordt het volkslied aangeheven. Of we allemaal gek zijn ? Nee, we staan en zingen voor “ons” clubje.

Zowel letterlijk als figuurlijk: Vuurwerk !

Godin Fortuna, de Romeinse godin van het lot en het geluk spreidde dit seizoen overduidelijk haar vleugels over “onze” elf. De godin is vaak afgebeeld met de hoorn van overvloed, een rad, een blinddoek maar….ook met een bal. Zaken die ook allemaal terug te vinden zijn op het logo van de club. Met recht en met succes heeft men de godin aanbeden ! Die bal viel de afgelopen weken precies goed. Een doelpunt tegen dat tóch geannuleerd werd of op het allerlaatste moment van de competitie het reddende hoofd van goudhaantje Flemming op de doellijn zorgden ervoor dat het verblijf in de Nederlands hoogste voetbalcompetitie een jaar verlengd wordt.

Supporter zijn in een voetbalstadion is iets aparts. De zangkoren, het gevloek van supporters, het met z’n allen achter dat cluppie staan en het gejuich maakt het tot een sfeer waarbij men zich als twaalfde man op het veld waant. De namen van de spelers zijn geen verrassing meer en als het over
Cox gaat dan wordt het uitgesproken als die doodnormale Sittardse naam maar…het is wel degelijk een goed betaalde Engelse profspeler met een marktwaarde van 1 miljoen euro ! En ja, ook al speelt Fortuna Sittard in de kelder van de eredivisie, het is een team waarin spelers met een Griekse-, Ierse-, Franse-, Belgische- , Engelse-, Zwitserse en Nederlandse nationaliteit met elkaar moeten communiceren, samenspelen en een mooie boterham verdienen.

De spelers moeten hun kunsten op het voetbalveld tonen, de supporters op de tribune, zeker als in koor gezongen wordt:

Nao veure Fortuna, Fortuna laot gaon!
Waat kan oos gebeure, veer zeen niet te sjlaon.
Mit èllef man aan’em, dat is oos idee.
Nao veure, nao veure, Fortuna olé.
Nao veure, nao veure, Fortuna olé.

Seizoen 2022/2023 komt eraan. De fortunezen zijn weer van de partij en ik weet zeker: Arno en ik zullen onze steun blijven geven, thuis achter de radio, de telefoon of de tv of….in een sfeervol stadion!

Rondje fietsen

Ooit was fietsen dagelijkse kost. Elke dag km’s maken om toch maar elk jaar meer dan 10.000 km op de teller te hebben staan. De laatste jaren zit dit er allemaal niet meer in. De gewone fiets maakt nagenoeg geen km’s meer en de racefiets moet het ook met veel minder kilometers maar met enkele kilo’s meer doen ! De e-bike is een uitvinding en… het kost zo weinig energie !

Dankzij Hans, Rene en Peter zit ik nog steeds op de racefiets. Een hele winter lang heeft Hans me op sleeptouw genomen. Hij kreeg het bijna in zijn nek van het omkijken maar….. hij bleef me uitnodigen om toch maar samen te fietsen. Ik trapte nog geen deuk in een pakje boter om nog maar te zwijgen over vooruit komen. Maar…samen fietsen en bezig blijven en ook al was het oppakken en soms met tegenzin, ik wilde Hans ook niet teleurstellen en “offerde” me maar op om na anderhalf uurtje “achteruitfietsen” toch volkomen uitgewoond weer thuis op de bank te ploffen.

Komt hij, komt hij niet..?? Verdorie, daar is hij weer !!! Het bord is niet duidelijk..!

Nu het gravelseizoen voor Rene en Peter er weer opzit vragen zij ook of Hans en ik (en wie weet nog veel anderen ???) mee willen fietsen. Er wordt rekening gehouden met de zwakste schakel, er wordt gevraagd of het niet te hard gaat en…. de zwakkere wordt keurig uit de wind gehouden. En….was ik de eerste keer best zenuwachtig of ik het nog wel zou willen om met de “jongens” op pad te gaan, ik ben blij dat ik weer mee kan en mee mag !!

Ga ik met Hans dan zijn het “draaien en keren” rondjes. Rondjes die ik eigenlijk niet als “rondje” mag benoemen maar meer een kris-kras kleutertekening die na het fietsen op de strava-app teruggekeken kan worden. Niets van te voren uitgetekend maar bij elke kruising is het : “gaan we links of gaan we rechts” en te lang rechtdoor is al helemaal niets. Het liefst ook nog eens via woonerf en kleine paadjes over nieuwe paadjes. Gaan we met Peter en Rene dan is het een heel ander verhaal. De routes zijn van te voren met zorg uitgetekend. Een route van 78,8 km is ook 78,8 km !! De routecommissaris heeft er een hobby van gemaakt om met veel zorg en schaafwerk prima rondjes te maken.

Maar…..niet altijd zijn het “rondjes. De laatste tijd zijn de rondjes van Peter figuurtjes aan het worden. Zo ook het laatste “rondje”. Wetende dat zijn Anita ook naar de routes kijkt heeft hij het volgende figuur uitgetekend. Ik neem aan dat ik niet hoef te vertellen welk figuur Peter heeft uitgetekend.

wat een mooi figuur !!

En…mocht hij de volgende keer een olifant- of een giraf- route uitgetekend hebben, ik zal erop terugkomen !!

naar de bollen…!!

Heeft u ooit van het lied “naar de bollen” gehoord hadden. Het zou zomaar kunnen dat u hierop nee zegt ! En inderdaad, voor menigeen zal het prehistorie muziek zijn en voor de ander: als muziek in de oren! Ik kreeg het lied bijna met de paplepel ingegeven omdat mijn vader het thuis zong toen wij in de zestiger jaren richting de Keukenhof gingen.

Het lied stamt uit 1936 en is één van de bekendste nummers van Louis Davids. Een lied dat volgens sommigen het oudste Nederlandstalige bluesnummer is. Het lied bezingt het jaarlijkse uitstapje naar de bollenvelden (die magge we niet missen) bij Hillegom. Een uitstapje dat niet zonder ergernissen en leed passeert. Het gaat over het contrast van het aanzien van de fraaie bollen en de wrijvingen die zich afspelen tussen het bollenvelden bezoekende gezin.

Het eerste couplet (met een behoorlijke en niet mis te verstane verwensing van ma !!!) en het refrein wil ik u niet onthouden: (u kunt het lied ook beluisteren via de link)

https://www.youtube.com/watch? v=jC4_wNlic2E

Naar de bollen
Wanneer de bollen bloeien in hun wondertere kleuren
En zoetbedwelmend geuren
Daar ginds bij Hillegom
Dan zegt Moe: “Pa, de bloemenvelden maggen we niet missen”
Maar Pa bromt: “Ik ga vissen
Wat zie je aan zo’n blom”
Na enige discussie komt er een echtelijke wrijving
Ma wenst hem een verstijving
Of ‘n taam’lijk dik gezwel
Pa snapt het niet direct
En staat eerst wat verwonderd
Zegt dan: “Ben je be…reid schat”
En daar gaat het heele stel

refrein:
    Naar de bollen
    Naar die prachtige bollen
    Waar je sprakeloos geniet
    Van de kleuren, die je ziet
    Naar de bollen
    Die heerlijke bollen
    Want die zie je maar eenmaal in het jaar

Deze week ga ik na een kleine zestig jaar weer eens “naar de bollen”. Niet naar dat hofje in de omgeving van Lisse, Sassenheim en Hillegom maar naar de kop van Noord-Holland. Hier treft men het grootste aaneengeschakelde bloembollengebied van Nederland aan. De polders en het duingebied zijn namelijk perfecte plaatsen voor de groei van de tulp. En…het is niet alleen tulp wat hier de klok slaat, de velden staan volop in het geel van de narcissen en hyacinten met alle kleuren van de regenboog.

De kop van Noord-Holland heeft het rond deze tijd helemaal: prachtige tulpenvelden, mooie fiets- of autoroutes die door deze velden gaan of voor degenen die dit allemaal te hard gaat een bloembollen-boemel door de velden. En…als men dit alles zelf de afgelopen dagen ervaren heeft kan ik alleen maar zeggen: DOEN! Daarnaast zijn er allemaal festiviteiten: bloemendagen of bloemencorso’s met de mooiste mozaïeken.

Met de e-bike gaat het de ene keer langs Anna-Paulowna en Julianadorp, waar de geur van de hyacinten zelfs het slechtste reukorgaan prikkelt. En een andere keer door het binnenland bij Sint Maartenszee waarbij de molens en de tulpen het Hollands plaatje compleet maken.

En ja…het strand en de duinen zijn niet ver weg. De fietsknooppuntenroute ” kop van noord Holland ” is een aanrader. De app op de telefoon, de telefoon op het stuur en de rest gaat vanzelf. Als ik u heb kunnen overtuigen: niet te lang nadenken maar gaan ! Want…die bollenpracht, dat mag je niet missen ! Veel fietsplezier !!

Hoogmis

Het is zondagmorgen. Corona, quarantaine, verkoudheid of wat dan ook, de hoogmis zal vandaag gevolgd worden. In het verleden deed ik er zelf aan mee en voelde ik me als dat misdienaartje, het was koud, het regende maar het was een bijna bovenaardse beleving !

Daar waar sport religie is, is het vandaag te doen. In het door Stijn Streuvels beschreven en door Jaques Brel bezongen mooie Vlaand’ren land is het vandaag te doen: Vlaanderens mooiste. Een 273 km lange fietstocht waarvoor heel België uitloopt en de staminekes uitpuilen.

Vandaag geen kapelmuur in Geraadsbergen maar namen als de Mariaborrestraat en Paterberg zeggen genoeg waarom deze fietstocht door Vlaanderen naaste “de Ronde” of “Vlaanderens mooiste” ook wel de “Hoogmis” wordt genoemd. Niet alleen heel Belgïe is van de partij, voor elke wielerliefhebber is dit de tocht der tochten.

Dat ik de Koppenberg en de Paterberg nog nooit fietsend boven ben gekomen (mijn excuus zal altijd blijven dat het te druk was !) en dat ik op de Oude Kwaremont van links naar rechts over de kasseien gleed en maar net recht kon blijven, dat de kasseien van Mater me nu nog nachtmerries bezorgen geeft slechts in het kort weer hoe het vandaag zal zijn in de Hoogmis.

8.00 uur de eerste “gelovigen” zijn al binnen !

Zal de een voor zonnig weer gebeden hebben, een ander heeft liever regen, sneeuw of hagel. Tja, het is zoals het is en het zal zijn zoals het wordt gegeven. In elk geval, de kroegen zullen vol zitten en aan de kant van de weg: iedereen kijkt naar de hoogmis, iedereen wil erbij zijn !!!