de “pöt” van ’t Inj

Wonen in een buurt betekent in veel gevallen dat men ook lid is van de buurtvereniging die in deze buurt is. Zo zijn er in Horn diverse buurtverenigingen die vroeger allemaal naar heiligen genoemd werden. Toen Horn in de 70-er jaren flink werd uitgebreid ging dit

Mariakapelletje

gebruik op de schop en kwamen er buurtverenigingen als “Dalbewoners” en “’t Ven”. Máár….zouden de nieuwe buurten honderd jaar geleden ontstaan zijn dan zouden laatstgenoemde buurten zéker naar heiligen vernoemd zijn.

Putten waren namelijk belangrijk. Het belang van de put was niet alleen voor drinkwater maar ook om te koken, te wassen en… soms om branden te blussen. Het water werd op diverse plaatsen in het dorp opgepompt en de verschillende straten, dichtbij zo’n pomp, werden “put” genoemd (het water werd immers uit een waterput opgepompt) en…aan de naam van de heilige die aan deze put verbonden was wist men meteen welke buurt iets betrof. Putbeelden of putkapelletjes herinneren hieraan.

Een put was een belangrijke ontmoetingsplaats. Hier werden de nieuwtjes doorverteld en zodoende was de put de sociale ontmoetingsplaats voor de mensen.  Ook nu zijn er nog “putten” cq. buurtverenigingen en als in het dorp gesproken wordt over de Mariaput dan weet nagenoeg iedereen dat dit de buurtvereniging van de straten rondom “’t Inj” betreft.

Was vroeger de waterplaats die ontmoetingsplaats….vandaag ontmoeten de leden van de Mariaput zich ook en…..de ontmoetingsplaats is wederom aan het water…!!!! Ruim 70 leden van de “pöt” komen rond de klok van 12.00 uur bij elkaar bij de Maasplassen in Thorn voor een gezellig samenzijn. Het bestuur van de buurt – bestaande uit jeugdige enthousiastelingen tot zelfs een ervaren oudere rot van 85 jaar – heeft een activiteit voor jong en oud georganiseerd:  een boottocht over de Maas. Meteen na het inschepen wordt een perfect verzorgde lunch aangeboden en ondertussen vinden gesprekken plaats tussen

vestingsplaats Stevensweert

buurtbewoners die normaal nooit met elkaar in gesprek komen. Het lijkt wel alsof iedereen aan “de put” staat. Het schip brengt ons naar Stevensweert – ook wel genoemd “het eiland in de Maas” – dat in de tachtigjarige oorlog door de Spanjaarden tot vestingstadje werd omgebouwd. Of iedereen het beschermde stadsgezicht van dit 1600 inwoners tellende plaatsje heeft kunnen bewonderen met zijn mooie zevenhoekige omtrek en geometrisch stratenpatroon..??  De meesten vonden het “socializen” bij de gezellige locatie “de Beertuin” en ….. de zin van deze put-bijeenkomst in de meest ruime zin van het woord veel belangrijker.

En bij de terugvaart naar Thorn blijkt eens te meer dat de organisatie overal mee bezig is geweest: zelfs het weer is top ! Met 25 graden op de thermometer kan iedereen op het dek heerlijk genieten van de zon en de mooie omgeving vanuit het water.

 

 

Alpfahrt Tannheim.

Na de Viehscheid in Kranzeg, Wertach en Haslach te hebben gezien brengt het toeval ons vandaag bij de Alpfahrt in Tannheim.

Tannheim, hoofdplaats van het Tannheimertal en is

Tannheimertal met Haldensee

vanaf ons stekkie in de Allgau slechts een “Katzensprung”.  Een dal dat voor de wandelaar, de fietser, de wintersporter en de natuur- en cultuurgenieter ten zeerste aan te bevelen is. Wandelen in dit dal betekent voor mij veelal koers zetten richting de Haldensee  ( met zijn mooie Jacobskapel aan de Jacobsweg) of de Visalpsee  (een machtig mooi ketelmeer hoog in de bergen). Fietsen in dit dal is

cowgirl

genieten van goede wegen en mooie vergezichten en… om uit het dal te komen ook nog eens het nodige klimwerk. Ook de wintersporter komt hier volop aan zijn/haar trekken: van midden oktober tot midden maart is het een sneeuwzeker gebied waar men naast een mooie winterwandeling natuurlijk ook op de lange- en de iets kortere latten aan de slag kan. Dat ik vandaag “koeltoer poer” en “volkstum” van de bovenste plank mocht meemaken had te maken dat we na onze wandeling toch nog even de drukte induiken. Een drukte, die we ’s morgens nog keurig lieten voor wat het was.

Het decor is een plaatje ! Op de achtergrond de hoge bergen en in de weiden diverse kuddes en veel mooie kranskoeien. De koeien die geen hoofdkrans hebben  zijn mooi opgemaakt door een buikkrans. Verder opgeschmuckte geiten, honden en paarden en…. cowgirls die het vee in toom moeten houden en zich voortreffelijk van deze taak weten te kwijten. Het is frisjes maar dit deert niemand. Buiten wordt gefeest en voor degenen die na de show van het vee op de weiden nog niet genoeg hebben gaan in de feesttent genieten van de showband. Wellicht dat binnenkort een filmpje van Alpfahrt en tentfeest wordt toegevoegd.

Viehscheid Wertach.

Almabtrieb, Viehtrieb of Viehscheid, het gaat om een ding: de koeien keren na een zomer lang op de almen gegraasd te hebben weer terug in het dal. In streken van “tradition”

Hahntenjoch in de wolken

betekent dit dat naar oud gebruik met een groots onthaal wordt gevierd. Dat de koeien al midden september terugkeren van de alpenweiden werd me meteen duidelijk toen ik komende van Italië over het 2000 meter hoge Hahntenjoch richting Duitsland ging. De thermometer was in korte tijd van Italiaanse 30 graden gekelderd naar “winterse” 8 graden. De sneeuwgrens lag slechts enkele honderden meter hoger en antenne Bayern meldt zelfs al “bodenfrost”. Hoog tijd dus om het vee in het dal en op stal te krijgen.

Reeds eeuwen is dit reden tot feest voor de boeren, het dorp en…… de toerist, die mag meevieren. De boeren, burgers en buitenlui hebben allemaal de “dirndl” en “lederhose” aan. Voor de kuddes en hun herders is het een zware dag. Voordat de kudde aan de tocht van wel 14 km begint moeten de bellen bij alle koeien gewisseld worden (in plaats van normale koeienbellen krijgen de koeien gigantische trekkersbellen omgehangen) en….als er gedurende het zomerseizoen geen koeien verongelukt zijn dan krijgt een koe van de kudde een machtig mooie krans van weidebloemen omgehangen. Deze koe, de “Kranskoe” is zo’n beetje de koningin van de kudde.

De burgemeester kondigt de kuddes aan en even later hoort men in de verte een concert van koeiebellen, een aanzwellend concert totdat men in de verte de kudde aan ziet komen en iedereen keurig aan de kant gaat voor de door de straten lopende kudde. Kuddes van soms wel tweehonderd koeien en in totaal zo’n 800 koeien zien we vandaag omlaag komen. De straten veranderen al gauw in koeiensporen en de regen zorgt ervoor dat er een “koeiepoepriviertje” ontstaat. Dat er twee kuddes zonder kranskoe terugkeren geeft aan dat het niet vanzelfsprekend is dat altijd alles vlotjes verloopt gedurende de zomer, blikseminslag of val liggen altijd op de loer. En bij de kuddes met kranskoe ziet men trotse herders die graag mee op de foto gaan. 

Dat het feest niet alleen op de plaats is waar het vee gescheiden en aan de eigenaren teruggeven wordt blijkt pas als we de de reusachtige feesttent betreden: je kunt over de hoofden lopen en de muziek zorgt dat de stemming goed in zit. Het is nog vroeg maar de litersglazen bier zijn niet aan te slepen en dames lopen met meterslange dienbladen vol eten. Hoor ik wel ik we eens: “door het lezen van jouw verhaal hoef ik er niet meer naartoe”. Ook al streelt die opmerking, toch kan ik ook nu alleen maar zeggen: ” dit moet men meegemaakt hebben….!!!!”.

 

ciao bella….!!!!!!

Italia…! Land van Romeo, Rigoletto, figaro, romantico, meteo, botanico en uiteraard fantastico. Maar ook is Italië het land van pianissimo en silencio. Voor mij is dit het land van de prosecco en de vino met als toppertje de primitivo en de nebbiolo.  Sommigen zullen Italië wellicht alleen kennen van de spaghetti of de panini, en anderen van de Dolomiti, 

mijn lezers weten wel beter: Italië is inderdaad het land van de chianti en…. van “janpaperazzi”. En anderen zouden zomaar kunnen zeggen dat Italië het land is van Julia, Alfa of pasta: voor mij is dit het land van Roma, Toscana, Garda en… aan tafel een heerlijke Barbera.

Italië, land van goed weer maar…hiervoor hoef je vandaag de dag niet meer de straat uit. Het Italiaanse weer komt zomaar naar het paparazzipleintje toe. Nee, naar Italië ga je voor de sfeer en de beleving. Met de auto door dorpen 

waar de tijd heeft stilgestaan, dorpen die gebouwd werden toen het woord auto nog niet bestond en… om er dan naartoe te gaan met een andere auto dan een Fiat 500 betekent spiegels inklappen en hopen dat de weg niet nog smaller en bochtiger zal worden… Op mijn vraag om de weg nog eens te nemen voor die foto krijg ik een heel lang doch kort antwoord: nonononononono….!!!

Italië is het land waar fietsen religie is. In strakke pakjes gaan hele pelotons op pad, mannen en vrouwen, van jong tot oud. En iedereen wil opvallen als een prima donna: geen grijze muizen in grijs of zwart maar felgekleurd in de tricolore of fluor-geel, blauw en rose. Een rondje Garda als de catwalk van wielerminded Italië. In Italië wil men zien en gezien worden.

Italië, het land van “Il paradiso”. Een hit die geregeld in de kerk ten gehore wordt gebracht maar in de 60-er jaren een hit die uit de jukebox schalde.  Italië 2016, het kan bijna niet mooier: ik verblijf  in het hotel genaamd ” piccolo paradiso”, een hotel dat zijn naam eer aan doet, een klein paradijsje in Italië!  Ciao……..!!!!!!

De Eindstraat (3)

Vandaag wil ik enkele getuigen oproepen die iets over het roemrijke verleden van deze straat kunnen vertellen. Geen getuigen overigens die veel kunnen zeggen maar het gaat om “stille getuigen“.

Getuigen die nog steeds zichtbaar zijn en die – als ze konden spreken – heel veel zouden kunnen zeggen. Het zijn zichtbare en soms ook (achter de voordeur verborgen) onzichtbare getuigen maar….. ze spreken duidelijk voor zich ! Hun verhaal gaat over de bedrijvigheid. Het zijn getuigen die men zomaar achteloos voorbij loopt maar, als men het verhaal erachter kent misschien toch even tot stoppen dwingen.

Voor de eerste twee getuigen hoef ik niet ver te gaan. Het zijn getuigen  die een familieverleden weergeven: mijn familieverleden. Geeft getuige één mijn roots een beetje weer. Ben ik nu beter bekend als janpaparazzi, vroeger was dit anders. Werd mijn vader “Piet vanne post” genoemd, de zoon werd automatisch “Jan vanne post”. Het is een getuige die iets kan vertellen over de bedrijvigheid in het pand waar men de getuige aantreft. Het betreft namelijk de gietijzeren brievenbus in het pand Eindstraat 11. Vroeger had dit pand twee huisnummer (rechts naast de brievenbus was de ingang van het postkantoor en deze ingang had nummer 13). Een brievenbus die dateert uit 1904-1906 en het is de enig overgebleven gietijzeren brievenbus van de PTT die thans nog steeds dienst doet als – weliswaar particuliere – brievenbus. Bij de bouw van het nieuwe postkantoor in 1926 werd deze brievenbus ingemetseld in de muur van de voorgevel. De brievenbus is voorzien van een halfronde bovenzijde. De brievenbus heeft twee openingen: één voor brieven en één voor drukwerk. tussen beide inwerp openingen is het rijkswapen met twee leeuwen aangebracht en boven de bovenste inwerp opening is een baldakijn aangebracht. De spreuk “je maintiendrai” spreekt voor deze getuige boekdelen. Deze brievenbus, die zich duidelijk gehandhaafd heeft, zal altijd aangeven dat hier ooit druk postverkeer plaatsvond.

Iets verder de straat in moet ik even voorbij de voordeur om een andere getuige te zien. In het pand van de familie Smeets is de nostalgie van het vroegere bakkerswezen nog duidelijk zichtbaar. Een entree die meteen aangeeft in welk pand men binnentreedt. De oven, een “Becker & Wachtel” uit Düsseldorf geeft al aan dat

bakkerij Walraven

het hier draait om een “bekkers”oven. Hier werd gebakken. Vlak na de oprichting van het bedrijf Becker en Wachtel (1923) werd deze oven naar Horn gebracht en ingebouwd; een hele operatie was het. Vroeger was het mijn opa (Jan) – hij genoot zijn bakkersopleiding in Duitsland –  die hier het brood bakte en hierna bleef het bakkersgilde in de familie. Oom Jan (Sjeng) en ome Wel (Emanuel) en in Roermond (ome Bair, die door de studenten van het bisschoppelijk college geprezen werd vanwege de “hanekem”) zorgden ervoor dat de vlaai en het brood elke dag vers bij de mensen bezorgd werd.

De Eindstraat….een straat waar het druk was en een straat waar nog meer getuigen iets te zeggen hebben over het verleden…….. (wordt vervolgd)

 

 

 

Leudal Kernenomloop 2016.

Voor de “intimi” zegt de afkorting “LKO” al genoeg. Voor de niet fietser onder ons behoeft het toch enige verduidelijking. Het gaat om de recreatieve fietstocht door het mooie Leudal, de Leudal Kernen Omloop. Een fietstocht van 100 kilometer door de “groene

2011: doorkomst Horn

gordel” van de gemeente Leudal. Een fietstocht onder begeleiding van motards en volgwagens waarbij de recreatieve fietsers als heuse profrenners behandeld worden en overal voorrang verkregen wordt. Niks opletten op kruisingen maar gewoon doorfietsen, heerlijk ! Op zondag 11 september zal om 9.00 uur bij recreatiepark de Leistert in Roggel afgetrapt worden voor de inmiddels al 6^e editie van deze mooie fietstocht.

2012: bij Neer langs de Maas

De organisatie is in handen van wielerevenementen Leudal, een organisatie die staat als een huis en elke oneffenheid (op de weg of organisatorisch) wordt elk jaar vakkundig aangepakt. Dat de voorinschrijving inmiddels al gesloten is zegt niets: gewoon op zondagmorgen naar Roggel, inschrijven en samen met zeker 300 anderen op pad !!

Het is een tocht die alle 16 kernen van de gemeente Leudal aandoet. Als u al

2013: landelijke omgeving Haler-Uffelse

wist dat Leudal 16 kernen telt is het toch een ander verhaal om ze zomaar even op te noemen. En weet u de namen op dit moment niet…?? gewoon meefietsen..! Geklommen hoeft er niet te worden. De hoogste plaats in het parcours is in Haler, dat op 31 meter boven NAP gelegen is en dat terwijl in Roggel (27 meter boven NAP) gestart wordt. Haler doet zijn naam in deze ronde volop eer aan als men weet dat dit gehucht vroeger Haerlo heette, hetgeen betekent “hogere plaats tussen het bos”. Ook de plaats

2015: doorkomst in Heythuysen

Heythuysen (een naam die afkomstig is van heidehuizen) zal zeker aangedaan worden. Deze twee plaatsnamen naar herkomst te herleiden geven al aan waar gefietst zal worden: in het groen, het omvangrijke bosgebied en het omvangrijke heidegebied. Het middenlimburgse platteland zal in zijn volle omvang

en na afloop: die echte “feitsersband”gezellig aan de koffie

“genomen” worden. Van noord (Neer) naar zuid (Neeritter) en van oost (Horn) naar west (Heibloem en Ell). Natuurlijk is het wel gewenst dat men een beetje getraind is want ongetraind 100 km afleggen zal voor menigeen toch een pelgrimsroute oftewel een “calvarietocht” zijn. Ook al komt men in Hunsel zeker langs de uit 1839 daterende Sint-Jacobuskerk  … tijd om die stempel daar op te halen zal er wellicht niet zijn.

Al met al kan ik alleen maar zeggen dat deze tocht een aanrader is voor iedere recreatieve fietser. De weersvoorspelling voor de volgende week zondag laat niets aan het toeval over: perfect fietsweer !!!

expeditie Noordkaap (5)

De mussen vallen van de hitte van het dak; de thermometer kan het bijna niet meer aan en de drank is bijna niet aan te slepen. Op zo’n dag denk ik wel eens aan de woorden van mijn vader. Mijn broer, mijn moeder en ik waren in 1967 op vakantie in Luxemburg en vader schreef dat hij met de kippen naar natuurbad de Heelderpeel was gegaan, zo warm was het ….!!!. Deze laatste week van augustus 2016 worden alle weerrecords gebroken en is het te warm om je druk te maken. Klagen..??? Nee, mij hoor je niet klagen ! Ik vind het heerlijk !!

Waarom kies ik dan voor dat Noordkaap-avontuur..?? Een avontuur, een expeditie, geen hotels, geen restaurants en de gewisse zekerheid van goed weer in mijn tocht naar Santiago de Compostella is nu ongewis met een grote kans op regen én … tegenwind, koude tegenwind !!! Het is een uitdaging én, het is een tocht naar een plek waar niet iedereen naartoe gaat, zeker niet op de fiets !

Deze week is een “start” gemaakt ! Heeft Robert aangegeven dat hij me tot Zweden (en ook dit zijn ruim 1000 km) wil vergezellen, de rit door Zweden, Finland en Noorwegen hoef ik ook  niet alleen te maken. Mijn oudste zoon Bas wil me graag vergezellen alleen…. hij heeft nooit verder gefietst dan Horn-Roermond visa versa waarbij in Roermond werkzaamheden wachtten of….. in Roermond behoorlijk doorgezakt werd. Als men de liniaal legt op het uiterste noordpunt van Europa en deze naar beneden laat zakken tot zuid Zweden dan is dit hemelsbreed even ver dan van Horn tot de plaats Fez in Marokko en ja…hiervoor moet wel degelijk getraind worden.

Deze week hebben Bas en ik samen de eerste fietskilometers gemaakt. Trainingskilometers met het oog op “ónze” expeditie. Een vader-zoon expeditie en alleen al daarom een bijzondere  tocht. Ons rondje gaat via de stuw naar de Linnerweerd. Hier genieten we bij de vistrappen van de vele reigers en als ik van de fiets moet om een paar peertjes te “scoren” voel ik me weer dat voetballertje dat op de weg naar de voetbalwedstrijd in Thorn samen met mijn maatjes aan de appels ging..!! En ook nu – en Bas kan het bevestigen – “gejatte peertjes zijn het lekkerst..!!”. Voor Bas gaat een wereld open. Zo dicht bij huis en op plaatsen komen waar hij nog nooit geweest is. Als we bijna thuis zijn wordt geheel in Noordkaap-stijl afgesloten: we gaan voor dat heerlijk ijsje !!!