Trots..!

Afgelopen zaterdag was ik in Sittard. De plaatselijke voetbalclub, de enige Limburgse eredivisie voetbalploeg treedt aan tegen Cambuur Leeuwarden. Het stadion zit gezellig vol en samen met mijn broer hopen we uiteraard dat het strijdlied van Fortuna, het Fortuna nao veure geen woorden maar daden zijn.

Voor de jeugd van KSV Horn is het een bijzondere dag. De gehele jeugdafdeling gaat naar het voetbal kijken ! Ik denk terug aan 1968 toen we met KSV Horn naar Duitsland gingen waar het affiche Borussia Mönchengladbach tegen Eintracht Braunschweig groot op de borden stond. Het is volle bak en die wedstrijd maakte op mij een grote indruk. Nu zal het voor de KSV Horn jeugd wellicht zo zijn want het grote Fortuna, die grote eredivisieploeg zet KSV Horn – die 4e klasser – volop in de schijnwerper. Aandacht wordt besteed aan het aantal leden en het feit dat KSV over 5 jaar het honderdjarig bestaan viert. En dat is niet alles, de jeugd mag tijdens de rust penalties nemen ! De een schiet hem net wat beter in dan de ander maar het gejuich van de fanatieke Fortuna aanhang is er niet minder om. De Messi’s in de dop wanen zich even die wereldspelers die in een vol stadion in de schijnwerper staan. Tijdens de ereronde lopen de jeugdige Horn spelers al rond alsof ze elke week een ererondje door een vol stadion moeten afleggen. Al 55 jaar klopt mijn hart voor KSV, als speler, jeugdleider en supporter. Afgelopen zaterdag was ik supporter van Fortuna Sittard maar was ik trots op mijn cluppie uit Horn.

Ereronde ksv horn jeugd

Dat de Fortunezen ook nog voetballen mag duidelijk zijn. Een wedstrijd waarin het venijn duidelijk in de staart zit. Dat Fortuna de Romeinse godin van het toeval of van het lot, zowel van het geluk als van het ongeluk is komt op deze zaterdagavond helemaal tot recht. Vijf minuten voor tijd maken de gefortuneerde fortunezen 1-0. Dat de gasten uit Cambuur in de reservetijd de gelijkmaker maken die vervolgens met enig fortuin ook nog eens afgekeurd werd maakte het tot een ware en onvergetelijke clash !

halfvol !

Na drie weken en één dag vakantie is het dan weer bijna zover: de arbeid roept ! Gelukkig is het geen dwingende roep maar meer die fluistertoon die zegt: “ik mag weer…. “. En ook al denk ik dat de wekker wel degelijk z’n werk moet doen morgenochtend, werken is en blijft net als dat glas wijn: altijd halfvol.

De maand leent er zich ook erg goed voor om in deze termen te spreken. Het is immers de wijnmaand. Ook al zijn de druiven al lang en breed geplukt, tóch blijft deze maand de wijnmaand. Zo blijven we ook steeds maar dat rode wijn op kamertemperatuur gedronken moet worden. Tja, de kamers zijn vandaag de dag toch écht enkele graden warmer dan toen men met dit wijnweetje op de proppen kwam. Dus…een goede raad, een rode wijn is niet alleen koel lekker maar enkele graden onder de kamertemperatuur is hij veel lekkerder dan bij een lauwe 19 graden !

Vandaag, 3 oktober is zo’n dag om het glas lekker halfvol te houden. Het is weer om binnen te blijven en de dag te vieren met een heerlijk glas wijn. Niet zomaar een wijntje maar een aanrader ! Mijn favorietenlijstje is best wel uitgebreid. Wijnen uit Spanje, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk én Italië, om het even binnen de Europese grenzen te houden. Vandaag geen Valpolicello ripasso, barolo of sangiovese maar een wijn die mooi groot op het etiket “appassimento” heeft staan. Zoals mijn vroegere wijnmaitre me ooit heeft geleerd gaat het er altijd om een etiket te lezen.

Als men weet dat appasimento een wijntechniek is waarbij druiven gebruikt worden die op het allerlaatste moment geoogst worden (oktober, wijnmaand?) zodat ze een hoog suikergehalte hebben, met de hand worden geplukt én de druiven van de oogst in september/oktober tot februari op een speciale manier gedroogd worden zodat de druiven een gedeelte van hun vocht verliezen en er veel suikers en aroma’s overblijven. En…als men dan ook nog eens bedenkt dat de wijn die men dan heeft ook nog eens één tot anderhalf jaar moet rijpen op houten vaten dan kan men begrijpen dat dit een wijn is die “toetsen” van chocola in zich moet hebben en voor de liefhebber op een doordeweekse zondagavond de tong toch wel echt kust.

Om het lange verhaal kort te maken. Ik zit nu aan een overheerlijk wijntje, het glas is halfvol en ik kan en wil u deze wijn (uiteraard zoals bij die Duitsle lottoballetjes ” ohne gewähr “) alleen maar aanbevelen. Proost !

De Allgaü.

Wellicht zegt de titel u niets maar velen – waaronder ik – kunnen lyrisch worden bij het horen van deze titel. Het klinkt Duits en ……het is Duits ! Op zijn Duits gezegd is het toch echt- ook al klinkt “die” Allgaü veel beter -: “das Allgaü”. Het zal wel weer iets met die moeilijke Duitse naamvallen te maken hebben. Ik kan maar een ding hierop zeggen: ik ben voor de naam Allgaü helemaal gevallen !Als u eens naar dit mooie gebied onder Ulm gaat dat tussen Bodensee en Garmisch Partenkirchen gelegen is dan wilt u zeker weten wat er te zien is. Na 15 jaar Allgaü – en soms drie keer per jaar – kan ik slechts zeggen dat het hier draait om “das gewisse etwas”. Natuurlijk moet het het sprookjeskasteel van koning Ludwig, schloss Neuschwannstein, gezien hebben. Of Kempten, de oudste stad van Duitsland, die lang geleden door de Romeinen gesticht is. En verder…..?Misschien doe ik Wangen, Obersdorf of Füssen tekort maar verder gaat het om de charme van de “brauchtum”, de keuken met zijn spätzle en bierteichschnitzel, het natje dat in elk dorp van de eigen brouwerij komt waarbij Engelbier de slogan heeft dat het bier toch echt zo hemels als zijn naam is en de familie Zötler al vanaf

1447 als oudste familiebrouwerij ter wereld het bier brouwt dat natuurlijk, sympathiek en fris is. Zojuist genoemde brouwerijen zijn beide gelegen in een dorp zo groot als Horn en manifesteren zich wereldwijd met bieren waarbij de naam (Festwochenbier/Viehscheidbier) je al doet besluiten om in plaats van dat wijntje toch maar voor die gele, gouden rakker te kiezen.Als men van feesten, volksmuziek en andere gebruiken houdt, de Allgaü heeft het.Maar…wat de Allgaü echt bijzonder maakt is het puur natuur karakter. Het landschap, de bergen, het groen van de bomen en de weiden. Het glooiende landschap met hoogtes die gemakkelijk de 1300 meter aantikken. Een landschap dat helemaal ingericht is op de wandelaar. Zo zei Goethe ooit: “nur wo du zu Fuss warst, bist du auch wirklich gewesen..!”.Tja, ga gewoon eens naar de Allgaü, trek de wandelschoenen aan en ik weet zeker, je keert er terug…!!

Lek

We zijn steeds mobieler. Bleef de fiets vroeger met het vorderen van de jaren in het fietsenhok, de laatste jaren komt de fiets er juist meer uit. De terugtrapfiets zonder versnelling is geëvolueerd in een hypermoderne E-fiets met versnellingen én “power “- boosters die variëren van economisch tot extra sport waarbij je het stuur goed moet vasthouden als je even gaat optrekken.

Fietsen is in en e-fietsen al helemaal.

Waar niemand echt rekening mee houdt is dat er op die fiets luchtbanden zitten die ook zomaar eens kapot kunnen gaan. Met de auto een lekke band krijgen is al vervelend maar een telefoontje naar de wegenwacht en…probleem opgelost ! Maar, wat doe je als je met de fiets een kapotte band krijgt ?? Misschien heb je er zelfs nog nooit over nagedacht want bij de aankoop van de fiets werd toch gezegd dat anti-lek banden op zitten….?? Misschien ter overweging: een tasje achterop de fiets met wat plakspullen kan al aardig helpen. Ook al heb je nog nooit een band geplakt, altijd is er wel iemand die je dan weer op weg kan helpen.

Met de racefiets lek rijden is een ander verhaal. Met altijd twee extra binnenbandjes erbij is binnen tien minuten het lekke bandje vervangen, even pompen en…wegwezen van de plek des onheils. En ook dan blijft lek rijden vervelend, soms is het koud, soms komt het niet uit omdat je op tijd thuis wil zijn en dan heb ik het al helemaal niet over het vervelende lek rijden bij regen.

Dit jaar moet ik het afkloppen. Tja, ik fiets niet meer zoveel als andere jaren maar met ruim 3500 racekilometers op de teller gebeurde het me een aantal weken geleden toch ! Lek !! Geen gewoon lek maar een stootlek, zoals men dat in fietstermen pleegt te zeggen. Een Belgisch slecht macadam wegdek zorgde ervoor dat mijn voorwiel het kuiltje niet kon ontwijken en ik van het een op het ander moment de fiets naar lucht liet happen, beter gezegd, de lucht uit de band liet ontsnappen. Een miniem gaatje in dat bandje en meteen denk ik aan het spreekwoord dat zelfs een klein lek een groot schip kan doen zinken. Ja, ik sta te poeat…

En dan sta je daar…..het was warm en je wil meteen aan de slag. Gelukkig dat men dan niet alleen staat. Peter neemt uiteraard meteen als eerste zijn fototoestel in de hand en legt het malheur vast en als hij dan ook nog eens ziet dat ik met alles bezig ben behalve met dat bandje dan krijg ik gelukkig ook snel hulp van hem. Niemand in de buurt en ik maar zwaaien ! Peter snapt er niets van. Als ik hem dan vertel dat niet alleen mijn voorband lek is maar dat ik door de vele muggen ook nog eens helemaal lek gestoken word is het een race tegen de klok om zo snel mogelijk weer op de fiets te zitten.

De muggensteken voel ik niet meer, het bandje is gemaakt en het eerste -en ik hoop ook het enige- lekke bandje van 2021 is een feit. En het mooie fietsrondje dat Peter speciaal had uitgetekend ? Zoals u ziet is het rondje toch nog een heel verhaal geworden !!

STRADE LEUDAL zondag 19 september STRADE LEUDAL

Voor degenen die ooit van de Strade Bianche gehoord hebben kan ik slechts zeggen: “lezen dit blogje…!” Menig wielerliefhebber zit immers op het puntje van zijn stoel als men de fietsers over de onverharde wegen van de Toscane ziet zwoegen. Veel tochten die her en der georganiseerd worden zijn al gauw binnen bereik en de liefhebber doet niets liever dan een dergelijke heroïsche tocht zelf te fietsen.

Wielerevenementen Leudal heeft ervoor gezorgd dat als wij niet naar Italië kunnen, Italië gewoon naar het Leudal gehaald wordt waarbij één ding op de eerste plaats staat: een corona veilige tocht organiseren !

Op 19 september is het zover, de eerste Strade Leudal zal dan verreden worden. Gestart wordt bij recreatiepark de Leistert in Roggel voor tochten van zestig of negentig kilometer over grotendeels gravelpaden, grindwegen, bospaden. Ook windmolens en korenvelden zullen niet ver weg zijn. De bos- en veldwegen liggen er prima én goed verborgen bij. Heb je een crossfiets, een mountainbike of een gravelbike dan zal deze nieuwe tocht op je palmares moeten staan én…misschien dat ik zelfs met mijn e-bike wil ervaren wat het is om de Strade Leudal te volbrengen.

Uiteraard staat coronaveiligheid voorop waarbij de deelnemers niet in grote groepen zullen vertrekken. Ook wordt gestart in tijdsblokken van 15 minuten. Het inschrijfgeld van 7,50 euro is een schijntje vergeleken met een reis naar Italië en.. als NTFU lid krijg je ook een consumptiebon aangeboden. Dat ook tijdens deze Strade Leudal valhelm noodzaak en hoofdzaak is staat uiteraard buiten kijf.

Inschrijven en meer informatie over deze “special” kan via https://www.wielerevenementenleudal.nl/graveltocht-strade-leudal

Dus…kom op 19 september naar Roggel, Italiaans weer is besteld. Na afloop van deze tocht zult u onder het genot van een heerlijke vino zeker nagenieten van het dolce vita van ons prachtige Leudal én deze eerste Strade Leudal !

rondje Stahe

Een zaterdag met een gouden randje en dus maar de stoute (wielren) schoenen aangetrokken om de met afstand langste tocht van het jaar te ondernemen.

Gelukkig hoef ik niet alleen te gaan, Jac is vandaag mijn fietsmaat en dat betekent lekker naast elkaar fietsen, niet te hard fietsen en de hele morgen in gesprek blijven over familie-, regionale en wereldse zaken.

Om 9.00 uur staat Jac op de stoep, pünktlich wie immer..!! Op zijn vraag waar de tocht naartoe gaat komt een kort antwoord: “Stahe”. Jac, die nog nooit van “Sjtaahee” gehoord heeft vraagt dus meteen waar dit plaatsje ergens ligt. Hier heb ik maar één antwoord op: “Schierwaldenrath” en…vervolgens blijft het heel stil bij Jac.

Stahe is een plaatsje waar ik vroeger met mijn ouders kwam. Hier woonde “tant Ansje”, een tante van mijn vader. Ze hadden een grote boerderij en als kind was het geweldig om in het naast de boerderij gelegen weiland te spelen met de vooroorlogse houten bolderwagen. Vandaag ga ik – na een slordige 55 jaar – nog eens kijken of ik de boerderij van tant Ansje kan terugvinden.

• 

  Stahe !!!

In Kemptien gaat het de grens over en via Brüggelchen, Schöndorf en Braunsrath gaat het over erg stille landwegen naar Schierwaldenrath. Als we in Birgden langs het eenspoors-station fietsen krijgt Jac zijn fantasie ineens de vrije loop maar als het meteen na het station een erg smal landweggetje ingaat en we over het spoor moeten is zijn aandacht weer volledig bij het fietsen.

En dan ineens dat plaatsnaambord “STAHE” ! Voor Jac klinkt het als een zegen als Jan zegt dat hij hier een adresje moet zoeken en Jac even aan de kant het achterwerk rust mag geven. Na 10 minuten komt Jan onverrichterzake terug. Geen boerderij van tant Ansje gevonden ! Is de Bundesstrasse wat dichter op de bebouwing komen te liggen ? Is de boerderij afgebroken of grondig gerenoveerd ? Ook een weiland naast de boerderij kan ik niet terugvinden. Tja…na 55 jaar zal ook dat weitje wel volgebouwd zijn ! Een beetje teleurgesteld gaat het weer op pad en wel via een écht fietspad dat door mooie natuur vanuit Stahe tot aan Etzenrade even Nederland aantipt. Mijn teleurstelling is meteen weg, wat is het hier mooi ! Na Etzenrade duiken we weer Duitsland binnen totdat we bij Isenbruch het meest westelijk stukje Duitsland bereiken en via Susteren, Dieteren en Roosteren en “de brug met de handjes” (Maasbrug Maaseik) het derde land van de dag bereiken.

natuur fietspad van Stahe tot Etzenrade

Na 10 “Belgische” kilometers zien we de peperbus van Itter liggen en voelen we ons (met nog 15 km tegenwind voor de wielen) al bijna thuis. Na 90 mooie km’s is het vandaag welletjes. Het weer was fantastisch, de route was zelfs prachtig (zelfs zo mooi dat hij is opgeschreven als e-bike aanrader) en mede door het rustige tempo was het geen route dat iemand thuis “als dat vogeltje voor de poes” met de voeten meteen op de bank moest bijkomen.

Tijd

Mijn laatste berichtje is alweer ruim 14 dagen geleden geplaatst. Schreef ik in het verleden soms wel twee of drie berichtjes in één week, deze tijd is toch wel voorbij en is duidelijk “verleden tijd”. Dus: hoogte tijd voor weer een blogbericht !

Natuurlijk kan ik mijn schrijfarmoede wijten aan de vakantietijd/pruimentijd máár….ik kan ook zeggen dat ik gewoonweg geen tijd heb om wat te schrijven. Ik ben namelijk met “tijdelijke” dingen bezig waarbij ik volop terug in de tijd ga.

• 

pruimentijd

Geregeld maak ik het vergelijk met vroeger. Het was niet beter maar wel anders en of al die nieuwe ontwikkelingen op automatiseringsgebied met computers, mobiele telefonie en digitalisering nu alles is..? Ik kan alleen maar zeggen dat ik een beetje mee moet met de tijd. Een tijd die me soms gewoon te snel gaat. Geef mij maar dat kaartje leggen, die ouderwetse agenda en de draaitelefoon. Tja, “vadertje tijd” speelt mij ook wel parten.

“De tijd gaat snel, gebruik hem wel”, was één van de vele spreuken van mijn moeder. De laatste tijd houd ik me bezig met de “voltooide” verleden tijd en vraag ik me wel eens af of dit terugkijken geen verspilde tijd is.

Mijn “duik in de tijd” lijkt veel op een ruimtereis. Aangekomen bij de opa van de opa van die opa ben ik in een tijd aangekomen die ruim een eeuw voor de Franse overheersing is. Mensen die te voet op pad gingen, bij kaarslicht hun werkzaamheden moesten doen en het vee – als ze dat al hadden – gewoon in huis hadden staan. Het leven was “kopen in de tijd en gebruiken in de nood”, m.a.w. altijd zorgen voor die voorraad voor slechte tijden.

Mijn tijdreis is nog niet ten einde. Tijd genoeg ? Als ik weet dat “tijdgenoeg” altijd te laat kwam dan weet ik nog zo net niet hoe dit alles zal aflopen. Tja, de tijd zal het leren !

De hemel huilde.

Gisteren kreeg ik te horen dat men maar de paparazzisite probeerde te raadplegen om informatie en foto’s over het hoogwater te zien.

De afgelopen week was het inderdaad paniek ! Het water kwam ! De beekjes werden rivieren en de rivier werd een zee van water. Ook onze regio ontkwam er niet aan.

Een week die eigenlijk heel normaal begon maar ineens sijpelden er berichten binnen van hoogwater. De ernst werd vooralsnog niet ingezien maar….. het bleef maar regenen !! Woensdag kwamen er berichten binnen van enorme watermassa’s die zich een weg baanden door de straten van dorpjes in de Belgische Ardennen en in het zuiden van Limburg. De gevolgen waren navenant: enorme verwoestingen en mensen die hebben en houden van het ene op het andere moment verliezen.

• 

Mensen komen voor de camera en doen hun verhaal. Huilende mensen en mensen die het gaande het gesprek niet meer droog houden. De hele existentie van mensen is zowel letterlijk als figuurlijk in het water gevallen. Jaren werk en in vele gevallen het levenswerk is ineens niet meer. Zomaar foetsj, verdwenen, afgelopen, uit !!!

De verhalen geven weer wat ik al zo vaak gehoord heb. Mensen die volop in de problemen zitten en niets meer hebben en dan zeggen: “maar kijk eens hoe het daar is afgelopen”. Of je in een ziekenhuis komt, een revalidatiecentrum of een rampgebied, de mens blijft toch relativeren door te vergelijken met anderen waar het noodlot nog erger heeft toegeslagen. Het houdt iemand overeind en zorgt ervoor dat het vizier op het herstel en de wederopbouw gericht blijft. Men is er immers nog want velen werden meegesleurd of werden totaal verrast door het wassende water en vonden de dood.

In deze ellendige rampweek verloor een vriend en zijn zoon afgelopen week zijn vrouw, moeder, partner, maatje en hun alles. Op de dag dat de hemel de hele dag huilde moest hij afscheid nemen van zijn echtgenote. Ook hij en zijn zoon zullen verder moeten en zullen een steunpunt en klankbord node missen. Het verdriet zal blijven en er zal nog heel wat water door de Maas stromen vooraleer dit zware verlies een plaatsje zal krijgen.

Ik wens alle getroffenen heel veel sterkte toe bij het opruimen, de wederopbouw en het verwerken van verlies van dierbaren.

E-Fietsen

Lange tijd voelde ik me éénoog in het land van de blinden. Iedereen maar aan de e-bike maar ik ? Nee ! Hiervoor voelde ik me nog veel te jong en sportief en fietsen op zo’n “foetelfiets” dat is toch geen fietsen ?

Maar als je een paar maal met vrienden en familie gaat fietsen en je bent de enige die zich in het zweet aan het trappen is dan besluit je uiteindelijk om mee te gaan in de vaart der volkeren en “e” te gaan trappen. En ik kan u nu al zeggen, misschien dat ik wel de enige blinde was óf zat er stront in mijn ogen ? In elk geval: e-fietsen is heerlijk !!!

• 

• 

• 

De keuze voor een e-fiets is in elk geval dat hij sportief moet zijn en veel versnellingen moet hebben. Een keuze die eigenlijk al heel gauw niet zo belangrijk blijkt te zijn; het enige dat telt op zo’n fiets zijn eigenlijk de e-versnellingen ! Moet ik eco rijden of moet ik wat meer boost geven ? Fietsen op een e-bike gaat tegen het “normale” in. Gaat het bergop dan schakel ik niet terug maar zet ik er een beetje “gas” bij en bij wind tegen: gewoon extra power !

Uiteraard zie je veel brokkenpiloten onderweg. De “oudjes” die zomaar midden op het fietspad stoppen om een foto te maken. Ook in een bocht stil staan is heel gewoon en als er een knooppuntenroute is dan kijk uit voor de knooppunt/verzamelpunt want hier staan alle fietsers inclusief fietsen midden op het fietspad. Bellen heeft weinig zin, de gehoorapparaatjes zijn uitgezet in verband met de rijwind en weet, agressief reageren heeft al helemaal geen zin want de oudjes weten toch alles het best ?

• 

• 

• 

Tja, nu hoor ik dus ook bij dit leger en mijn eerste vakantie met e-bike is er een die zeker voor herhaling vatbaar is. Het is genieten op zo’n fiets, je trapt je eigen niet dood en je komt in een heel gebied en bovenal, je bent tóch sportief bezig !

E-fietsen in de kop van Noord-Holland is een aanrader. Dichtbij huis zit je ineens in West-Friesland. Oorspronkelijk lagen Noord-Holland en Friesland aan elkaar en dit gebied (de kop van Noord-Holland) werd aldus West-Friesland genoemd. Herinneringen aan het Fries zijn er nog steeds, Friese namen, het dialect is verwant met het Fries en de Friese stelpboerderij is ook in West-Friesland onder de naam stolpboerderij (wonen en werken in één gebouw) volop aanwezig. West-Friesland is bekend om mooie steden als Alkmaar (jammer genoeg is er nog steeds geen kaasmarkt), Hoorn (het standbeeld van Coen staat er nog fier overeind !)én Enkhuizen, waarbij laatstgenoemde plaatsje echt de titel “klein maar fijn” meekrijgt. Het zijn steden die door de VOC Holland rijkdom hebben gebracht en dit heden ten dage nog steeds tonen. De weidse uitzichten, de sloten, de vaarten, de schapen, de bollenvelden én de luchten maken het hier pas echt hollands ! En…ik zou het bijna vergeten, met de e-bike door de duinen bij Julianadorp, Callantsoog, Schoorl, Petten tot Bergen en onderweg even van de fiets om heerlijk te genieten van zon, zee en strand !

• 

De e-bike: een prima vakantiefiets !

4 jaar geleden…..

vandaag is echt zo’n dag om eens terug te kijken in het verleden. Het is nat, het is frisjes voor de tijd van het jaar. Zo was het 4 jaar geleden dus ook ! Alleen…..in Nederland was het tropisch en de mussen vielen van het dak. De afgelopen maand heb ik geregeld de weerberichten gevolgd, ook de berichtgeving van de weersomstandigheden in Scandinavië. Momenteel zijn de temperaturen hoger dan bij ons en is 22 graden geen uitzondering.

In 2017 was dat wel even anders. Juni 2017 ging de boeken in als de koudste zomer sinds 50 jaar en achteraf ben ik blij dat ik juist die zomer mijn expeditie Noordkaap heb mogen doen. Wat warm en droog begon werd vanaf Zweden nat en koud. De handschoenen dubbel over elkaar en de wintermuts onder de helm want de wind was ijzig en guur.

een heerlijk maaltje…….

Het zoeken naar slaapgelegenheid, het zorgen voor eten, de “troubles” (pech) met de fiets, de angstige momenten in tunnels en tijdens de rit en last but not least de dagelijkse kilometers door weer en wind zorgden ervoor dat ik helemaal naar de vaantjes was toen ik samen met zoon Bas het noordelijkste puntje van het vasteland van Europa en het hoog(s)tepunt van mijn fietsleven bereikte.

• 

• 

• 

De mooie herinnering blijft en 30 juni 2017 kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren. Door een defecte velg bleef het 35 lange en zware kilometers billen knijpen. Maar, het bleef ook genieten van het samenzijn met mijn zoon en beseffen dat de mens maar heel klein is in een dergelijke omgeving. Het noordelijkste puntje van het Europese vasteland is onherbergzaam en indrukwekkend. Sneeuwpartijen, stilte, één weg – de E 69 – die hier in dit desolate landschap doodloopt in de Barentszee.

Ook al is het leven vooruit blijven kijken, soms is achterom kijken ook geweldig. Mooie herinneringen ophalen maken het allemaal juist nog wat specialer. Hierbij nog een paar nooit gepubliceerde foto’s van het gebied dat 700 km boven de poolcirkel ligt.

• 

• 

• 

•