Woensdagmorgen, het is mistig in Horn. En dan te bedenken dat de reis naar het eiland gaat dat bekend staat om de “fog”. Het eilend dat na het Brexit referendum en de a.s Brexit in nevelen gehuld is. Op het veer naar Dover is niets te zien van mist. Het is zonnig en net buiten de haven
van Calais kan ik al ” land in zicht” roepen. De kranten koppen dat de gieren om Engelands premier cirkelen. Ik zie enkel meeuwen die rond de vissersboten cirkelen als we het kanaal oversteken. Een oversteek van 40 km, een wereld van verschil.
We nemen afscheid van onze tijd en draaien de klok een uur terug en komen meteen in een andere wereld terecht. Het verkeer rijdt links, betalen kan uitsluitend in pence en pound, bier is in giga variatie te krijgen, een “pint” is een groot glas bier. Als ik thuis het woord “half” laat vallen dan krijg ik een halve liter terwijl ik hier slechts een kleintje bier (half a pint) ontvang en de schooljeugd loopt in kostuum als lady and gentleman.
Onder het mom van “de boog kan niet altijd gespannen staan” wordt koers gezet naar de koninklijke badplaats Brighton. Een naam die vanuit bright town (heldere stad) naar brighton verbasterd is. Evenals vele andere plaatsen aan de zuidkust heeft Brighton een mooie (de mooiste) pier. Het centraal station is nog 19e eeuws en de stad is bekend om zijn typische Brighton lanes, knusse smalle straatjes met kleine winkeltjes en ook een bezoek aan het net zo typische national paviljon kan men niet ontkomen. En…hebben we drie dagen stralend weer, de laatste dag Brighton is er een van “cats and dogs rain”. Ik zou bijna blij zeggen: typical England…!
In de omgeving van Brighton (Sussex) is nog meer te zien. Natuurlijk even naar de “port”(haven) van Portsmouth, het Den Helder van Engeland.Hier ligt de Queen Victoria, het vlaggenschip van lord Nelson, bekend van de gewonnen zeeslag bij Trafelger. Verder natuurlijk veel marineschepen waaronder een imposant vliegdekschip. Boven alles torent hier de “spinaker”, een monument, een gebouw in de vorm van een spinaker. Natuurlijk draait hier veel om kust- en kustplaatsen. Een bezoek aan Birling Gap en de mooie witte krijtrotsen, de seven sisters of de havenstad die bekend is om zijn zeeveldslag (Hastings) en het smokkelaarsnest Rey.
Maar…het gaat ook naar Winchester, bekend om zijn 12e eeuwse kathedraal (met 190 m de langste van Engeland) met graven van vele vroeg Engelse koningen. In de geschiedenisboeken komt de plaats terug als de eerste hoofdstad van Engeland..! De kerstmarkt is er een om de vingers bij af te lekken, heerlijke wafels, noten, ander lekkers en natuurlijk kerstsnuisterijen etc. etc. en dat alles in de nabijheid van de kathedraal.
Dat het keidruk is op straat, de mensen bepakt en bezakt met kerstcadeaus huiswaarts gaan en dat het echt niet “cheap” is hier betekent dat het nog lang niet zo slecht gaat met deze eilanders. Hoe de aanstaande Brexit zal uitpakken…? Wellicht dat ik over twee jaar meer duidelijkheid kan geven. In elk geval voor nu wil ik de woorden die de enige echte Engelse Santa tot mij richtte ook tot u richten: MERRY CHRISTMAS…!!
Oosterscheldekering. De winnaar doet er een minuut of 18 over. Een evenement waar ik niet naartoe hoef om als winnaar gehuldigd te worden maar….. het volgend jaar zou ik – indachtig de woorden van Pierre de Coubertin dat deelnemen belangijker is dan winnen – er graag eens aan deelnemen.
Rene heeft een topdag, hij sleurt en beukt er maar op los. Gelukkig hoor ik Peter drie keer roepen dat het was rustiger moet. Goh, ben ik toch niet de enige die het waar heeft ? Na 35 km komt Tongerlo in zicht en het gemiddelde is 26 km, en dat met windkracht 5 tegen. Puf ! Hierna met de wind vol “in ’t hat” terug. Gemakkelijk..?? Nee dus ! Het is koers en de teller blijft rondom de 40 en als het de Ellerbrug omhoog gaat komt mijn hartslag 
zelfs op recordhoogte van 165 slagen per minuut…………………
eerste deelnemers. Iedereen is dik ingepakt want…hét (de temperatuur) is minimaal vandaag ! De thermometer geeft minus 4 aan en de fietsers willen zo snel mogelijk op pad: het bospad op, waar men beschut is tegen de koude noordoostenwind. Vanuit Vlodrop gaat het richting Etsberg en hier gaat het meteen het veld in. 
als men dan ook nog eens vol op de plaat komt dan is het voor sommigen écht schrikken. Voor sommigen komt de klim als een verrassing, anderen leggen de schuld bij paparazzi, die voor een mooie foto echt geen centimeter aan de kant gaat.
Het bos, de hei, de single tracks en de heuvels, het ligt erbij als een glooiend biljartlaken. Niet alleen wordt Limburgs gesproken, ook Belgen, Brabanders en Duitsers zijn weer in grote getale van de partij. Op de pauzeplek wordt de organisatie volop geprezen. Wat een
mooi rondje, wat een heerlijk weer, wat een goede verzorging en…ook nog foto’s van dit alles !! De 710 deelnemers die aan de start staan zijn heel divers van aard: sommigen met fietsen van meer dan 9.000 euries,
fietsen. Via de openbare weg zal al gauw het bospad worden opgezocht en als het woord “Meinweg” dan ook nog eens valt dan is een garantie dat het een route wordt die door het bos, door heide en door heuvelachtig gebied zal gaan.
toch maar gaan voor de marathon van 50 km. En…het is gezellig !! Dames, heren, meisjes en jongens, Belgen, Duitsers, Engelsen, Limburgers en de vele Nederlanders van (soms wel erg ver) buiten de provinciegrens: jullie zijn welkom !!!!
Een perfect uitgepijlde tocht, een hele morgen “onder de pannen” van een geweldig gebied, daarnaast douche voor “paard” (fiets) en “ruiter”(de fietser), zelfs aan wat niet nodig is, is gedacht (EHBO) en…een pauzeplaats waar het letterlijk en figuurlijk niet op kan. En dat alles voor € 4,00 (NTFU leden) of voor ieder ander € 5,00.
we een mooi uitzicht want het is al meteen klimmen en dalen. Voor heuveltjes hoeft men echt niet naar Zuid-Limburg ! Vijfentwintig km van huis en nietszeggende plaatsnamen als Löcken, Braunsrath, Scheifendahl en Pütt komen voorbij totdat we via allerlei stille veldwegen Schümm bereiken. De eenzame boom..??? 
Ik geloof dat niemand er op gelet heeft…!! En de korte pauze in Schümm..?? geen koffie !! Het zou een vriend van Peter zijn die er woonde maar…die gaf dus even niet thuis. Gelukkig is het goed doorwisselen en fijn fietsen met de fietsbuur die toch beter is dan die verre vriend en als door Saeffelen komen weten we dat Spaanshuisken – en dus de grens – vlakbij zijn.
