Er was eens !

“Er was eens”. Een verhaal als was het een sprookje maar dit is een verhaal met een bittere waarheid. Heeft u ooit de verhalen van Asterix en Obelix gelezen ? Mijn boekenkast puilt uit van dergelijke literatuur. Het zijn stripverhalen die zich afspelen in het jaar 50 voor Christus in een klein dorpje in Gallië, genaamd Armorica.

Een dorpje dat enig in zijn soort was, het was het enige dorpje dat niet van de Romeinen was. Boven de macht van de Romeinse keizer zorgt het saamhorigheidsgevoel en een beetje toverdrank ervoor dat het machtige Rome in dit dorpje geen poot aan de grond krijgt.

En zo zijn er in de loop van de eeuwen vele kleine dorpjes – ook in onze eigen omgeving – die niet te verslaan waren en nog steeds niet te verslaan zijn. Als ik denk aan de schutters van het zes huizen tellende Raam die zomaar even de Aoje Limburger naar Raam schoten. Óf…de zeskampploeg uit Linne, die in een grijs verleden Linne met hun prestaties op de kaart zette. Nóg treffender: de harmonieën uit Thorn, die samen zo sterk zijn dat de kracht zelfs verdeeldheid in het amper tweeduizend inwoners tellende witte stadje teweeg bracht.

Als inwoner van Horn ben ik altijd trots geweest op mijn geboortedörpke. Een kasteel, waar ooit de graven van Horn woonden. Er zijn boeken over geschreven en “de vuile was” van de kasteelheren ?Ik heb er veel over gehoord maar…..die is nooit buiten gehangen. Het zal met angst voor de macht te maken hebben.

Horn, met zijn bloeiend verenigingsleven. Om er een paar te noemen: een oude schutterij, een gemengd koor, een voetbalclub, een carnavalsvereniging, een heemkundevereniging, een biljartclub, een harmonie en een gemengd kerkkoor dat, ofschoon het aantal actieve leden afneemt, nog steeds door hun mooie klanken een KOOR (met hoofdletters) genoemd mag worden. Ook politiek gezien was het dorp herkenbaar door veel plaatselijke leden, betrokkenheid en zichtbaarheid.

Horn, mien dörpke, mijn grootouders kwamen er rond de eeuwwisseling (1900) wonen en mijn familie was altijd actief in het verenigingsleven. Mijn broer o.a. als carnavalsvorst, hofzengers- en kerkkoor lid en politiek betrokkene, ik als bestuurslid van de kindergymclub, lid van de Horner bridgeclub en voetbalclub. Mijn vader als secretaris van de harmonie totdat er verdeeldheid in het dorp dreigde toen er een nieuwe harmonie kwam. Hij stopte !!

Ook al weet ik het fijne van de kwestie rondom de gemeenschapsaccommodatie niet, het moet mij toch van het hart dat de Horner gemeenschap vanwege een “gemeenschapshuis” tot grote verdeeldheid zorgt. Wat was ik blij dat er een bestuur kwam en enkele buurtgenoten met zin in gemeenschapszin zich wilden inzetten voor ons dorp. Inzet die maar van korte duur was, verdeeldheid en niet gehoord worden zorgde bij hun voor teveel negatieve energie. De social media zorgt er inmiddels voor dat er van opbouw geen sprake meer is. Slimme mensen aan het roer die niet wensen te worden tegen gesproken ? Een machtig “harmonieus” blok? Of het nog om goede bedoelingen gaat ? Of het nog om “het beste voorhebben” met de Horner gemeenschap gaat ? 

Gaat het om macht, om niet bij te geven, geen stap terug durven te doen omdat het gezichtsverlies betekent ? Of gaat het misschien wel om gelijk hebben….??? Maar dit betekent niet altijd gelijk krijgen !

Resumerend kan ik ten aanzien van de hele discussie rondom het gemeenschapshuis kwijt dat het iets weg heeft van mensen die slim denken te zijn en bezig zijn met een welles-nietes spelletje, gelijk krijgen versus gelijk hebben waarbij uiteindelijk alles – de afgrond – meegenomen wordt wat maar meegenomen kan worden. Wellicht dat de huidige bestuursleden, hoe goed ze het ook voor menen te hebben, moeten doen wat mijn vader ooit deed: gewoon stoppen !

en dit verhaal eindigt met: ”en ze leefden nog lang en gelukkig in Horn ..!!”