Dat “opgeven” geen optie is, is een kreet die vaak gebezigd wordt tijdens sport-evenementen.
donkere wolken en koud !
Vandaag een tocht waarbij opgeven behoorlijk in de schijnwerper komt te staan. Het begint al goed ! De rit van vandaag is een rit van Fred. Hij had zich keurig voor deze rit “opgegeven” maar……. hij is er niet. Gelukkig is er genoeg ervaren routekennis in de groep en is het Huub die 14 dagen na zijn mooie ronde “Kückhoven-Katzem” alweer de “huub-huub” (oftewel tom-tom of routecommissaris) mag zijn.
Vanaf de start zit de vaart er meteen goed in. Het is frisjes, de thermometer geeft amper 10 graden aan en om het een beetje warm te krijgen gaat het met 33 km op de teller “äöver de päöl”. Met de 
wind mee (en wat een wind !) en een dergelijke snelheid is het constant gaten dichtrijden. Waar moet dit naartoe ? Het is alleen Huub die dit weet ! Ik probeer goed op te letten want zo’n rondje wil ik wel eens zelf fietsen maar…..na een kilometer of 10 op het Duits (links,rechts, rechtdoor, rechts, links etc. etc.) ben ik al horendol gedraaid en weet echt niet meer waar we zitten. Zomaar afhaken omdat ik me vandaag wat minder voel…?? Ik kijk wel uit want dan ben ik zeker nog lang niet thuis.
“chute..!!”…valpartij !!
Ineens…tussen Linnich en Rürich (voor degenen waarvoor dit “abacadabra namen” zijn wil ik duidelijker zijn: vlakbij Glimbach*) gaat het mis. De “rechtsaf naar Glimbach” is nog net te horen totdat een kreet de woorden van Huub overstemmen. Valpartij !! Het is Meriyam die hard op een paaltje botst en op het wegdek stuitert. En waarom zal paparazzi nooit een echt goeie paparazi worden..?? Inderdaad, het fototoestel blijft “inne tes” want het draait maar om één ding: meteen eerste hulp verlenen. Gelukkig blijft het bij broek en trui kapot en overal pijntjes maar gelukkig niets gebroken en geen mankementen aan de fiets en na momenten van geruststelling nemen Wim en Meriyam de kortste weg naar huis. Helaas
de Kiffelberg
voor hun maar …ze komen vandaag ook in het rijtje van opgevers.
In Glimbach gaat het meteen omhoog: “de Kiffelberg” aldus Huub, die me vooruit dirigeert voor die fotoshoot. Als de plaats “Titz” bereikt wordt wijst Huub naar rechts en inderdaad, in de verte zien we de grote
in de verte: Garzweiler II
“Braunkohlbaggermachines”. Baggermachines die binnen nu en enkele jaren de “61” over zullen steken en ook daar het landschap én dorpen zullen veranderen in een grote kuil. Jakkes, wat zitten we dichtbij dit verwoestende gebeuren ! Ik zie zelfs dat we op 3 km van Jackerath – het centrum van het Braunkohlrevier – zijn gekomen. We fietsen door Beverath, Unterwestrich, Kuckum en Keyenberg. Plaatsen die “opgegeven” zijn en waar nu nog het gras gemaaid wordt. Men is
hoe lang kan hier nog gefietst worden..??
nog niet bezig met de “grosse Umsiedlung”, hier heerst nog de gewone “alltag”. Een vreemde gewaarwording als men beseft dat kerk, mooie landgoeden en “ieders thuis” ten prooi zal vallen aan de bruinkoolwinning.
Hierna draaien we weer westwaarts en zien voor ons de buien hangen. “Dat
voor ons: buien !
waait wel uit elkaar en…we fietsen er gewoon onderdoor”, weet Ger me te vertellen. En als ik met Har in gesprek kom hoor ik het verhaal van die mooie geasfalteerde kleine landwegen in Duitsland. In Duitsland zijn de grootste boeren meestal ook “bürgermeister” en …die zorgen
lange, rechte en mooie wegen
natuurlijk goed voor zichzelf ! Met de tractor over goede wegen naar het land zodat ook de oogst keurig op de kar blijft liggen. In elk geval: als fietser hebben we hier ook de “benefits” van. Fietsen in Duitsland is genieten zeker als we met die mooie tenues door een haag van lijnzaadvelden fietsen: het walhalla voor de fotograaf !!
Ger heeft gelijk, dat buitje dat valt zorgt wel voor degelijke afkoeling
450 meter grindweg
maar… het is maar wat gedruppel, we fietsen er keurig onderdoor. Regen zou het nog zwaarder maken en, zoals Huub R. zegt: “het is al zwaar genoeg..!!”. Dat Huub uit Mofert het verslag van de vorige week gelezen heeft mag duidelijk zijn, ook hij zoekt de grindpaden op: van Dalheim gaat het via het grindpad richting Vlodrop statie. In Vlodrop waaiert de groep helemaal uit elkaar, een gedeelte rechtstreeks naar huis en een ander gedeelte bij een kop koffie nog heerlijk nagenieten van deze mooie route.
Over opgeven gesproken: ik geef me op om deze route als gps track te ontvangen.
Meriyam, de hele twc familie went je van harte beterschap en een spoedig weerzien in de B-groep.
“compositie” van geel en groen
*28 km tot Mönchengladbach en 29 km tot Aken.
janpaparazzi 