Dreiländergiro twc Postert: zwaar !!

regen en de startplaats was nagenoeg leeg !

De zaterdag voorafgaande aan de Dreiländergiro was het regenachtig en koud en degenen die wisten dat men een klassieker als de Dreiländergiro niet voor niks krijgt stonden dan ook aan de start !

Zaterdag 29 maart …. een compleet ander beeld !! Ruim 20 graden, volop zon en een drukte bij het vertrek zoals men zoals men het niet vaak gezien heeft. Nadat de C-groep vertrokken

zaterdag 29 maart: een totaal ander beeld. Volle bak !!

was konden dan ook noeste mannen (en 2 vrouwen !!) gaan voor deze uitdaging. Nog maar net op pad en het peloton werd

koud gestart of al een voorproefje….

verrast op Parijs-Roubaix of Strade Bianchi toestanden. Niet ingecalculeerd :de routecommissaris werd ook verrast door een opengebroken weg en dus zat er niets anders op dan 2 km over gravel richting Duitsland te gaan. Degene die dacht dat dit het ergste zou zijn zou behoorlijk bedrogen uitkomen……..  Richting Saeffelen ging het valsplat omhoog maar met de wind “in ’t hat” is het nog allemaal geen probleem. Maar…… bij een klassieker gaat het om meer factoren……  Op het Duits is het nog volop genieten…. de mooie boerderijen die allemaal met “Gut” staan aangeduid, de rustige wegen en vanaf het plateau van Waldfeucht mooie vergezichten. Ja… dat was nog genieten !! Het was (nog steeds) Gut !!

Via Havert gaat de route naar Nieuwstad en door het mooie bosgebied naar Born om via Graetheide (wat is het nog mooi groen !!) in Zuid-Limburg aan te komen. Soms gaat het tegen de wind in en menigeen begint al te merken dat het vandaag “niet voor niks” is. In de groep is men zuinig….vooral niet teveel op kop en eerst het bordje van die ander leeg laten eten. In Berg aan de Maas komt de eerste echte Berg. Gelukkig nog niet uit het zadel maar alleen een berg omdat ie op het plaatsnaambord vermeld staat…. Maar…voor menigeen toch al even schrikken………

Als de weg in Stein serieus omhoog gaat kraakt het behoorlijk in het peloton. De groep scheurt en het vloeken en roepen is niet van de lucht. Zwaar..?? Kreunen..?? Met 45 km op de teller moet het eigenlijk nog beginnen…………

Vervolgens gaat het via de Maasbrug richting het derde land: België en de Vlaamse leeuw lacht het postert peloton toe, het zal een klassieker worden die alles in zich heeft…….

Het gaat langs het mooie grensmaas stroomgebied met diverse stroomversnellingen. Sommigen zien het al niet meer maar gelukkig kunnen de meesten toch nog genieten van al dat moois. Máááár….het heerlijke peddelen dat niets kostte veranderde plots !! Tegen de wind in en…een wind die behoorlijk aantrok !!!  Ingrediënten die een klassieker tot een echte klassieker maken: zwaar ! Máár…. het zal nog zwaarder worden !!

In de verte ligt Leuth……  en bij niemand gaat een lichtje branden. Zal het al uit zijn..??Maar Leuth heeft het in zich want in Leuth ligt een heuse “zone du paves”…. een *****-

na de kasseistrook van Leuth: helemaal door elkaar gerammeld even bijkomen !

kasseistrook die dus echt nergens naar ligt. Schots en scheef liggen de kasseien en ook hier wordt door menigeen het gootje gezocht maar…er is geen gootje, de weg is echt een zootje ! De zwaargewichten flitsen voorbij en de rest……..?? blijft hopeloos achter !! Vlak achter Leuth is het weer de groep bij elkaar zien te krijgen en kan de balans worden opemaakt. Fred, hij heeft meerdere malen de Dreiländergiro gefietst maar zoals hij zegt: “deze laatste is dus echt de zwaarste…!!!”. Sommigen geven de groep al carte blanche want de koek is op..

Het tempo is er echt uit !!! In de buurt van Geistingen is het Henk Kersten die als nestor (69 jaar !!!)  de groep op sleeptouw neemt en het bergje opketst tegen 30 km/u. “wo haoltj d’r ’t vanaaf” denkt iedereen in de groep maar gezegd wordt er niets…..de groep is stil…het leven is er grotendeels uit ………. Als de Nederlandse grens in zicht komt en de mooie

kasseistrook Thorn

Stiftkerk van Thorn steeds dichterbij komt wacht een volgende verrassing: niet buitenom langs de beek maar….. binnendoor, omhoog via de kasseitjes !!  Een 600 meter ***-kasseistrook zorgt er voor dat het allerlaatste restje grinta moet worden aangewend. Hierna gaat het via het Hagebrook de kortste weg richting de stuw in Linne. De afstand……. mag het iets meer zijn..? Ja !! Een klassieker is een klassieker als die grens van de 100 km. bereikt wordt….een klassieker is een klassieker als de wind het zwaar maakt, als het af en toe omhoog gaat en…als er dan ook nog eens kasseistroken inzitten dan mag duidelijk zijn: het was een echte klassieker. Zwaar maar….. ook mooi !!!

Advertentie