Hel en verdoemenis in het Duivelsbosch

Paparazzi schreef 20 april 2013 al dat het Duivelsbos niet te onderschatten is en ……. dat is afgelopen zaterdag eens te meer gebleken. Het is natuurlijk de goden verzoeken om voor de 2^e keer dit jaar het Duivelsbos te willen trotseren. Men had echter aan Sjra gevraagd om deze mooie en spectaculaire route nog eens te rijden voor degenen die in het koude voorjaar nog bij de warme kachel waren gekropen. Ik had zelf al mogen ervaren dat het

in april: te poat het Duivelsbosch op !

bos niet voor de poes is en ik heb zelf de berg “te poat” moeten bedwingen omdat de ketting zich muurvast tussen frame en cranckstel had weten te manoeuvreren. Later bleek dat er een boutje uit het cranckstel ontbrak waardoor er teveel spelling op zat en de ketting er iedere keer vanaf viel. Met revanche en wraakgevoelens ging is dus mee op pad om deze geduchte berg nu eens op de fiets te bedwingen en dat hebben we allemaal geweten….In de vroege morgen was het al stik benauwd dus ik besloot om maar geen zweethempje aan te trekken maar gewoon “in de bloate naakse” in het TWC shirts te stappen. Bij de start voelde ik me dit keer eens geen Remy want er stonden maar liefst een tiental B-rijders te wachten om deze beproeving te ondergaan maar dat wisten ze toen nog niet… De helft stond al eerder aan de start van deze inmiddels al vermaarde klassieker, ja een reputatie is snel opgebouwd!

Vol goede moed vertrokken we uit Posterholt toen na amper 2 km onze eigen Johnny H. “te poat” stond met een lekke band. Hij had mij van te voren verteld over snode plannen en een demarrage in gedachten die zijn meer bekende naamgenoot de rood-wit-blauwe trui had opgeleverd. Nadat het euvel was verholpen ging het gezwind naar het bos. Er was

archieffoto

maar weinig tijd om te genieten van al het moois dat de omgeving te bieden had, denk aan de Awacs, de rode beek en de vele mooie kastelen. Paparazzi heeft er de vorige keer nog wat mooie plaatjes van kunnen schieten maar daar hadden we nu geen tijd meer voor. Onder begeleiding van bloasmuziek van een Spaans orkest dat zich in Rolduc was aan het voorbereiden op het WMC kwam iedereen goed boven dit keer. De splijtende demarrage van Frijsinger kon ik niet beantwoorden maar ik was al blij dat ik dit keer fietsend boven was gekomen. Men was het er allemaal over eens: het viel wel mee met dat Duivelsbos: dat was echter de goden verzoeken! Even later was het dezelfde Frijsinger die “te poat” stond, zijn trapas zat muurvast. Het was aan de Bear oet Postert te danken dat we überhaupt verder konden want hij kom het gelukkig weer los krijgen. Even later volgde de Mont Chevre

Mont Chevre (apr.13)

waar Peter liet zien dat het weer goed zat met zijn trapas. Boven op de col heb je een prachtig uitzicht en we zagen de buien snel onze kant opkomen. “we houden het niet lang droog” zei Wil N. en hij had gelijk. Net voorbij het Gaiapark begon het te regenen en vooral ook hard te onweren zodat er in twee groepjes geschuild werd. Later las ik op de teletekst van L1 dat er in Landgraaf ergens de bliksem was ingeslagen en dat wekt geen verbazing want het ging flink tekeer. Nadat het onweer

onheilspellende “duivelse” luchten

wat was geluwd gingen we na een discussie over de te volgen route weer op pad. Er waren er die nog middagdienst hadden en toch wel op tijd thuis wilden zijn want de tijd begon inmiddels te dringen.  Net weg gingen we door een greppel en de volgende was aan de beurt: nu was het Ger die een lek had. Het was inmiddels gestopt met zachtjes te regenen en in de stromende regen werd de band verwisseld en Ger wilde dat hij Sjaak Thijssen weer bij zich had die een band gewoon met de blote handen van de velg trok. Dan maar weer verder, het werd zowaar eventjes droog maar in de verte zagen we de bliksem alweer komen en jawel hoor. We zaten er middenin, achter mij hoorde ik gevloek en gekraak en toen ik omkeek zag ik dat Henk met zijn ketting in zijn handen stond. Dit was de klap op de vuurpijl, wat te doen? De rest was doorgereden en stonden in een dorpje

1. 

te schuilen. Gelukkig had Peter een kettingpons bij zich: gered! Hij kreeg daarmee permissie om samen met Frank door te rijden naar huis om zich ’s-middags weer bij de baas te moeten melden. Nadat er door Sjra een leesbrilletje om zijn neus werd gezet is de ketting door Henk zelf vakkundig gerepareerd. Ik stond ondertussen zelf met Har onder de bomen te klappertanden van de kou want het was een echte wolkbreuk. De goden van het Duivelsbos hadden ons flink te pakken genomen en daarom werd er besloten maar te stoppen bij een bekende bakkerszaak in Gilrath. Als verzopen katten en druipend van het water vroegen we of we binnen mochten komen. We werden gastvrij onthaald en later moest er zelfs een dweil aan te pas komen omdat we de hele zaak blank hadden gezet. Met allemaal een känchen kaffee und ein Kuchen kwamen we weer bij van de ontberingen en kwam er weer wat kleur op de wangen en een lach op het gezicht, Twee uur later dan gepland waren we weer terug in Posterholt. Onze kleren waren alweer droog en het begon alweer aardig heet te worden. Wie de volgende keer naar het Duivelsbos is gewaarschuwd: zorg dat je materiaal in orde is en neem een regenjasje en een wintermuts mee! Maar eerlijk gezegd denk ik dat het beter is als we dit jaar niet meer gaan!

(door Rowi, de vliegende reporter ter plaatse) 

Advertentie