het is maart en zoals de knoppen plots aan de bloemen komen, de zon te voorschijn komt en…de temperatuur in de dubbele cijfers komt, zo komen de fietsers ook uit hun kot. De laatste weken is bij velen het besef dat er toch al wat kilometers moeten worden gemaakt voordat men met de grote groep op stap gaat. Zelf ga ik morgen van start met net geen 2000 km op de teller. De eerste km’s zijn altijd het zwaarst, “kaat, naat en sjuverig..” De kou en het slechte weer is er mede debet aan dat het niet meer km’s zijn geworden……..
Morgen is de officiële start bij twc postert en uiteraard hoop ik dat iedereen “heel” blijft en dat de valpartijtjes (indien die er mochten komen) zonder al te veel erg zijn.
Sinds de dolomietenmarathon in 2005 heb ik samen met een engeltje gereden. De tocht in 2005 heette “de tocht der engelen” en op elke top stonden de engelen klaar om bloemen aan te rijken. Na de tocht ontving iedere deelnemer een engeltje en… dat heeft steeds op mijn schouder (cq aan mijn helm) meegereden.
Toen ik het engeltje enkele jaren later verloor wist ik me even geen raad: wat te doen want dat engeltje zou en moest toch mee op pad ! Sinds enkele jaren gaat er een barnstenen 
engeltje mee want bijgeloof is het wielrennen en de wielrenner eigen. Mijn helm was naast het engeltje ook nog “geschmuckt” met een medaille van de madonna de ghisallo (de madonna voor de fietsers) maar….. het vorig jaar ben ik deze medaille verloren in Banneux !! en het was goed zo want…waar kun je een dergelijke medaille niet nog beter verliezen….?
Om me heen kijkende ben ik altijd benieuwd wie nog meer dergelijke “bijgeloof geluksbrengertjes” met zich meetorsen. Bij de een zie ik een kruisje, bij de ander die medaille en zo heeft ieder zijn geluksbrengertje of bandje bij zich. Naast de gele polsbandjes heeft men de rode, 
groene, oranje etc. polsbandjes en sinds dit jaar is er een nieuw iets bijgekomen: de “MyKnoaky”. Dit is een moeilijke naam voor een simpel houten pijltje dat je geluk moet brengen.
Boonen plakt het op zijn helm, David Millar onder zijn zadel en Marcel Sieberg op zijn stuur. De MyKnoaky is overal in het peloton en is eigenlijk een initiatief van renner 
Andreas Klier (Team Garmin-Barracuda) Toen hij het vorig jaar ontsnapte aan een verschrikkelijk ongeval klopte hij op de zijkant van zijn fiets, net alsof je even op hout klopt als je geluk hebt. Sinds die tijd neemt hij een stukje hout mee op de fiets , als geluksbrenger. De “MyKnoaky” –een afkorting van ‘knock on oak’– was geboren.’
Wie weet, misschien zie ik wel mensen op een houten fiets dit jaar ….?? en anders gewoon een MyKnoaky… In elk geval: ik wens iedereen “Hals und Beinbruch” voor het seizoen 2012 en ……riskeer in elk geval geen “Kopf und Kragen…!!!”
janpaparazzi 